ΔΗ. ΠΑΡ.

Η Δημοκρατική Παράταξη είναι η νέα ΝΔ. Το Πασοκ σου λέει: ''δεν τραβάει το πράγμα, ας κάνουμε τη δημοκρατική παράταξη''. Θα γίνει ένα ακόμα κόμμα ''φιάσκο'' κεντροαριστερό. Συναντήσεις Παπανδρέου- Μπένυ. Βαρύγδουπες συζητήσεις και ενημέρωση όλων των επίτιμων- βασιλικών στελεχών του Πασοκιστάν. Δε νομίζω ο ΓΑΠ να  μεταφέρει τις συζητήσεις που κάνει στους φοιτήτές του Harvard που κάνει διαλέξεις ε? Συζητιούνται τα μυστικά του κράτους αυτές τις μέρες. Χρειάζεται απόλυτη εχεμύθεια γιατί θα υπάρξει ξανά διαπληκτισμός μεταξύ Μπένυ κ πρωην προέδρου Πασοκ αν διαρρεύσει τίποτα. Και δεν αντέχω τις αντιπαραθέσεις. Έχω πολύ ευαίσθητα νεύρα (χωρίς πλάκα). Θα οργανωθούν και στα πανεπιστήμια? Θα γίνει καμιά παράταξη? Αν βγει έχω έτοιμο σύνθημα, αριστερά μου αδέλφια, για να μπούμε στο μάτι των δεξιών, των δαπιτων. Θα έχουμε σύνθημα Δηπάρα Δηπάρα θα σας σκίσουμε την $%!^#@ (μην το πειιιςςς). Η Ελλάδα αναγεννιέται. Ξανά

Η ''Ελιά'' τί απέγινε? Την αποδοκίμασαν ε? Εγώ τους φίλους μου τους τιμώ... Και τότε είχαμε βγάλει συνθηματάκι στήριξης. ''Ελιά ελιά Πασόκ απ'τα παλιά''. Είχαμε πορώσει τους νέους ένθερμους υποστηρικτές των ευρωεκλογών του Μαΐου. Προσωπικά, είχα κάνει τόσο καλό promotion που πολλοί είχαν παέι και χτύπαγαν τατού την ''ελιά'' στο μπράτσο- τότε για να μπούμε στο μάτι των Χρυσαυγιτών- για ευνόητους λόγους. Και είχαμε σοβαρά μέλη. Ορισμένοι ''χτύπαγαν'' το Σημίτη γιατί σου λέει ελιά και Σημίτης είναι ένα...

Είχα κάνει καλό κομπόδεμα από την παράταξη αυτή. ΄Οχι βέβαια τόσο καλό όσο ο Καρατζαφέρης από τις offshore. Δε μου βγήκε σε καλό... Τώρα τα λεφτά τα ''τρώω'' σε δικηγόρους γιατί με μηνύουν επειδή δεν υπάρχει πια η παράταξη της ''Ελιάς'' και τους έμειναν τα τατού που σχετίζονταν με αυτή. Αχαριστία!! Τίποτα δεν αναγνωρίζει ο Έλληνας ποτέ... κι εγώ έμεινα ταπί και καθόλου ψύχραιμη!!

Ως ενεργό μέλος όλων αυτών των σοσιαλιστικών παρατάξεων μίλησα με τον Τσοχατζόπουλο, μέσα από τη φυλακή, γιατί ήθελα να μάθω τί άποψη έχει για τον ''χέρι-χέρι''... Μου είπε χαρακτηριστικά ''Να δώσετε τα σέβη μου στον πρόεδρο για την κομπίνα με τις offshore και ας μας κατηγορούσε για τη Siemens... Αλλά πιστεύω ότι έπρεπε τα λεφτά αυτά να τα επενδύσει σε κουρτίνες''.

Μετά από όοοοολα αυτά ανυπομονώ να ''σκάσει'' στην επικαιρότητα και κανά σεξουαλικό σκάνδαλο να αποκτήσει νόημα η ζωή μας!! gmail: +NastaziaA  twitter: anastasiapap

Πρωινή γρουσουζιά

H αστειότητα της καθημερινότητας, τώρα το χειμώνα, όταν τρέχεις πανικόβλητος να προλάβεις το τρένο για να φτάσεις έγκαιρα στον προορισμό σου και βρέχει καταρρακτωδώς...

Το βιώνεις υπομονετικά και βασανιστικά γιατί δεν μπορείς να πάρεις ανάσα μέχρι να φτάσεις.Και καλά αυτό...Να έχεις και την κάθε παλαβή με περίοδο να σπρώχνει για να βγει έξω από το βαγόνι, γιατί όταν ήταν παιδί και έμενε στο χωριό -και ήταν μαθημένη στη βλαχοσυμπεριφορά- δεν της είχαν μάθει τη λέξη ''συγγνώμη''. 'Eτσι, αυτή έμαθε να είναι αγενής και τώρα που μεγάλωσε και βρήκε δουλίτσα στο κέντρο της πόλης, για να βγει έξω λέει ''άντε κουνηθείτε να βγούμε κι εμείς''. Πρωί πρωί γρουσουζιά, με το ζόρι...

Ο άλλος τρώει μέσα στο λεωφορείο και συνεχίζει και λίγο στο τρενo γιατί ο κακομοίρης ήταν σε εμπόλεμη ζώνη και τον είχαν για μήνες ατάιστο... Πρέπει να φάει, ε κι αν λερώσει δεν πειράζει, θα μπει ξανά το βράδυ στα μεταφορικά μέσα. Με τις τόοοσες πατημασιές θα καθαρίσει από μόνο του, δεν τον νοιάζει.

Έπειτα φτάνεις στη δουλειά, στην οποία έχεις προϊστάμενο έναν άνδρα γύρω στα 40 του οποίου ο γάμος περνάει κρίση και ξεσπάει σε ό,τι κινείται και έχει ζωή. Aυτό, γιατί δεν τολμά να πει τίποτα στην ''επίσημη'' γυναίκα του διότι θα του φέρει κανά ταψί, καμιά παντόφλα στο κεφάλι και για εκδίκηση, εκείνη θα βγει με τις φίλες της και θα του πει: ''πάρε το παιδί από τον βρεφονηπιακό''. Έτσι έχεις έναν ακόμη τρελάρα πάνω από το κεφάλι σου του οποίου πρέπει να του φέρεσαι σαν μικρή μπουμπού (ευγενικά) γιατί έχουμε και κρίση!!

Μην αναρωτιέστε λοιπόν αν ποτέ θα προχωρήσει η ελληνική κοινωνία σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό διότι δεν έχουμε τη διάθεση. Αν την είχαμε, θα γινόμασταν Ευρώπη...
+NastaziaA   https://twitter.com/anastasiapap

H νεκρά κυρία*

Στην Αμφίπολη θαμμένη
νεκρά κυρία ωρισμαμένη
πολλούς χρόνους μας άφησε
αρχαιολόγος ήρθε και την τάραξε.
Καρυάτιδα για προβολή και με καμάρι λέει:
 Κ: ''Βρε καλώς το το παιδί...
      Τί ήρθες να κάνεις εδώ πέρα σε υπόγεια μέρη τη γης ξεχασμένα;''
 Α: Ο αρχαιολόγος απαντά : ''Ήρθα να σας σώσω απ' τη σκλαβιά''.
Κ: ''Τί μας λες βρε κατεργάρη, φύγε μη σε δείρω με το ζωνάρι''.
Α: ''Έχω ρητή εντολή απ΄ την Περιστέρη και τον Πρωθυπουργό,
        κι αν όλα παν καλά, θα πάρω bonus -αυτό στο λέω μυστικό''.
Κ: ''Να πεις στον Πρωθυπουργό και την Περιστέρη να αρχαιολογήσουν σε άλλα μέρη.
       Δε σας τα 'πανε καλά, σιγά μη μας βάλετε και σε μουσεία ευρωπαϊκά''.
Α:  ''Μα έτσι θα ξεχάσουμε την οικονομία τη γελοία, δε θα είμαστε η Ελλαδα η αστεία''.
Κ:  '' Να πας να φύγεις από εδώ. Η νεκρά κυρία δε θα αναστηθεί σαν το Χριστό''.
Α: '' Μα θα πάρω bonus τρανό και μετά θα πάω να κάνω καριέρα στο εξωτερικό''.
Κ: '' Άντε φύγε από 'δω, και μην πεις ξανά για το bonus, θα κάνω εμετό!!''
Α: ''Πρόσεχε τα λόγια σου κακιασμένη μη σε στείλω αμέσως στην Αγγλία τη συννεφιασμένη''.
Κ: ''Η νεκρά κυρία και εγώ είμαστε ενωμένες σαν το Γόρδιο Δεσμό.
        Και αν μου την ταράξεις να είσαι σίγουρος πως δε θα αποδράσεις''.
Α:  '' Και τί να κάνω τώρα εγώ; Μου λες να μην ακούσω τον Πρωθυπουργό;''
Κ:  '' Φύγε γρήγορα μη σε βαλσαμώσω και να είσαι σίγουρος πως δε θα το μετανιώσω''.
Α: ''Ο αρχαιολόγος φεύγει με την ουρά στα σκέλια
       και η Καρυάτιδα έβαλε δυνατά τα γέλια''.
Ξυπνά τότε η νεκρά κυρία γιατί αναρωτιόταν για τη φασαρία.
Ν.Κυρία: ''Καρυάτιδα αγαπημένη πόσα χρόνια ήμουν κοιμισμένη;''
Κ: ''Χιλιετία και βάααλε λατρεμένη, φαίνεται ήσουν κουρασμένη''.
Ν.Κυρία: ''Και με ποιον ομιλούσες νεαρή,μεγάλη είμαι όχι δα κουφή''.
Κ: ''Με έναν αρχαιόλογο που θα τον πέρναγες για φλώρο''.
Ν. Κυρία: ''Και γιατί τον έδιωξες μωρή από τούτη την οικοδομή;
      Έχω χρόνια να δω άντρα και ήθελα να δω αν ακόμα με θυμούνται τα τεκνά με το μικρό μου,
      Σάντρα''.
Κ: ''Μα καλέ κυρία αυτά είναι για εσάς περασμένα μεγαλεία''.
Ν.Κυρία: ''Να του έλεγες την αλήθεια βρε ηλίθια''.
Κ: ''Μα πως θα του έλεγα ότι είσαι η...''.
Ν.Κυρία: ''Ε τι πειράζει... Δε θα τον έπιανε μαράζι''.
Κ:  ''Είχε έρθει με αρχαιολογική ομάδα ψάχνουν για τη μάνα σου την Ολυμπιάδα''.
Ν.Κυρία: ''Ακόμα να ανακαλύψουν πως η Ολυμπιάδα είχε κόρη αλλά όχι από του Φιλίππου το
      σπόρι;''
Κ: ''Ξέρω ακούγεται τραγελαφικό μα μη στεναχωριέσαι, θα το ανακαλύψουν και αυτό''.
Ν.Κυρία: ''Ως τότε πάω να κοιμηθώ, αισθάνθηκα μια κόπωση,στο ξαφνικό''.

Αναμένουμε για κανα σούπερ ντούπερ σκάνδαλο στης Αμφίπολης τα μέρη...
* Nεκρά κυρία: η ετεροθαλής αδελφή του Μ. Αλεξάνδρου. Πρόσωπο φανταστικό βγαλμένο από τη φαντασία μου μιας και έχει πάρει μεγάλη διάσταση το θέμα της Αμφίπολης και είπα να το διακωμωδήσω  +NastaziaA  https://twitter.com/anastasiapap

Οκτωβρινό φθινοπωράκι

Τον Σεπτέμβρη ακόμα δεν έχεις μαζέψει τα χειμωνιάτικα... Αν ανήκεις στη νεολαία κάνεις και με 30 βαθμούς μπάνιο γιατί για εσένα το καλοκαίρι τότε αρχίζει, δε σε νοιάζει. Τον Οκτώβριο τον περιμένεις για να μπεις επιτέλους σε κανονικό ρυθμό γιατί η παραζάλη -από τα καλοκαιρινά μεθύσια- σε έχει αποσυντονίσει πλήρως. Οι γονείς σου σε έχουν μάθει...
- Πού είναι το παιδί, ρωτά ο ένας γονιός.
- Μάντεψε, απαντά η σουρτούκα μάνα στον άντρα της που τη ρωτά μέχρι και που είναι οι παντοφλίτσες του ενώ, είναι μπροστά στα μάτια του!
Σε έχουν μάθει... Δε σου λένε όμως τίποτα γιατί δεν τους επιβαρύνεις οικονομικά, παιδί τους είσαι, και είχες ήσυχη εφηβεία.

Μετά, φτάνει ο πολυπόθητος Οκτώβρης- έχεις μπει σε πρόγραμμα, μάζεψες και τα καλοκαιρινά ρούχα- όμως κάπου στα μέσα του μήνα, όταν πλέον έχεις βαρεθεί να ακούς να βάζουν ''μ'' και να λένε ''κρύος Οκτώμμμβρης φέτος'' ή ''28η Οκτωμμμμβρίου'' και τρέχεις ολημερίς και οληνυχτίς με τη σχολή και τη δουλειά σου σκέφτεσαι πόσες μέρες έχουν μείνει για τα Χριστούγεννα. Σίγουρα ΠΟΛΛΕΣ. Δε σε παρηγορεί αυτό με τίποτα. Δεν μπορείς να πάρεις τηλεφωνίνι τον κολλητό ή την κολλητή σου γιατί σήμερα είναι Σάββατο και έχει βγει ρομαντικό ραντεβού με το αμόρε. Εσύ έχεις φθινοπωρινό κρύωμα. Κάθισες μέσα να αναρρώσεις -σε περιμένει δύσκολη βδομάδα.

Αποφασίζεις να δεις καμιά ταινία online. Μια γαλλική ταινιούλα είναι ό,τι πρέπει για το μπούκωμα. Τελικά, διαπιστώνεις ότι σε κανένα site με online ταινίες δεν έχει την ταινία που αναζητείς. Ξενερώνεις. Δε θες να διαβάσεις λογοτεχνικό βιβλίο. Διάβασες όλα τα καλά το καλοκαίρι όταν ήσουν παραλία μεταξύ ρακέτας και απλωτής εντός θαλάσσης. Τα μόνα που δεν έχεις διαβάσει είναι κάτι ιστορικά δοκίμια και κάτι πολεμικά μυθιστορήματα που είχες την τιμή να αποκτήσεις στα γενέθλιά σου από φίλους και συγγενής που δεν ξέρουν καν πότε έγινε η Άλωση.

Δεν το βάζεις κάτω. Είσαι ήδη μπροστά στον υπολογιστή και με τη λιγοστή δυνατότητα όσφρησης που διαθέτεις λόγω της γρίπης που κόλλησες, σε κανά μετρό υποθέτω, νομίζεις πως μυρίζεις κανέλα. Σκέφτεσαι νόστιμα μπισκότα από μαλακή ζύμη,τζίντζερ, που καίει τη γλωσσίτσα, και κανέλα.

                                    ΣΥΝΤΑΓΗ
Παίρνετε 2/3 του φλιτζανιού βούτυρο και 1/2 φλιτζάνι ζάχαρη και τα χτυπάτε αργά με μίξερ χειρός ώσπου να αφρατέψουν. Προσθέστε αργά 1 αυγό και 1/2 φλιτζανι μελάσσα (τί είναι αυτό, πιθανόν να αναρωτιέσαι). Αν δεν έχετε, βάζετε παραπανω ζάχαρη, αλλά θα γίνουν πιο σκληρά. Ρίχνετε 3 φλιτζάνια κοσκινισμένο αλεύρι, ελάχιστη σόδα και 2 κουταλάκια σκόνη τζίντζερ και κανέλα.
Λιγάκι μοσχοκάρυδο, γαρίφαλο, πιπέρι και αλατάκι. Βάζετε το μείγμα στο ψυγείο για 1 ώρα τουλάχιστον και είναι έτοιμο να το δουλέψετε. Ψήνετε τα ανθρωπόμορφα μπισκοτάκια σε μέτριο φούρνο για 8 λεπτά.



Με τη σκέψη αυτή σε παίρνει ο ύπνος και ονειρεύεσαι πως είσαι ο πολύτιμος βοηθός του ταλαντούχου Παρλιάρου.+NastaziaA  https://twitter.com/anastasiapap

Να είσαι μοναχικός τύπος το καλοκαίρι?

Η νέα τάση πραγμάτων επιβάλλει σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου να μην είσαι δεσμευμένη γιατί ακόμα και όταν είσαι, δεν είσαι παραγωγική. Προσπαθείς να ξεμπροστιάσεις κανένα τυχόν σκάνδαλο ή μετράς την ευτυχία σου ανα τρίμηνο. Η έναρξη του νέου τριμήνου γίνεται όταν ξεκινά και μια νέα εποχή, άνοιξη, καλοκαίρι κλπ.

Το καλοκαίρι η μοναξιά ισούται με θάλασσα άπεραντης γαλάζιας δυστυχίας.'Οσο τα ζευγάρια παρατηρούν το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, εσύ -η αδέσμευτη καριερίστρια της καλοκαιρινής σεζόν- με υποβρύχιο ''βυθίζεσαι αργά στην άβυσσο της παρατημένης σου ύπαρξης, στην πιο μοναχική στενοχώρια.'' Οι καφετέριες γεμίζουν με δεσμευμένες τύπισσες γεμάτες παράπονα.

Eίναι επίσης πολύ γυναικεία η σκέψη ότι μόνη το καλοκαίρι υποφέρεις διπλά, γιατί το θέμα ''χωρισμός'' δεν υπάρχει σε κάνενα γυναικείο περιοδικό, ούτε υπάρχει οδηγός για το πως θα το ξεπεράσεις... Μπες στη θέση όσων είχαν σχέση το καλοκαίρι που μόλις πέρασε και έμεναν στα κρύα του λουτρού, κάτι ρομαντικά Σάββατα, για να δουν οι σύντροφοί τους Μουντιάλ,κι εκείνες αναγκαστικά ''διδάσκονταν'' τι είναι το ''offside'' , όχι επειδή πραγματικά τις ενδιέφερε αλλά ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή της ''αγαπούλας'' τους. Σκέψου μετά όλα αυτά τα νεύρα όταν έχανε η ομάδα...

Στη θέση τους θα όφειλες σαν καλή σύντροφος να συμπαρασταθείς. Εσύ όμως βγήκες, ξέσκασες, κραιπάλιασες. Γι' αυτό ,όταν έρχεται ο χειμώνας, έχεις φορτίσει τις μπαταρίες σου και είσαι έτοιμη να αγαπήσεις. Αγαλλιάζει η ψυχή σου που ξέρεις ότι ετοιμάζεσαι για νέα ζωή και περιπέτειες.

 +NastaziaA  https://twitter.com/anastasiapap

Tζιχάντ VS Xάνιμπαλ

Αναρωτιέμαι συχνά αν υπάρχει όριο στη φρίκη, και αν ναι τότε ποιος το βάζει. Η τρομολαγνεία των τηλεοπτικών παπαγάλων με κάνει να σκέφτομαι πόσο διαφορετική είμαι από αυτούς. Βέβαια ιδιαίτερο παραπονο δεν έχω το σοβαροφανές Star έδωσε τη σκυτάλη της νερόβραστης-χαζοχαρούμενης είδησης στον Αντ1. Σου λέει ενα 5 λεπτο Τζιχάντ μετά ένα δεκάλεπτο κλάψα για τον ενφια που ήταν να πληρώσουμε, λίγη Αμφίπολη και μετά εντριβή στην κυτταριτίδα, στον κώλο της Miley Cyrus.

Δεν καταλήγει όμως σε κάτι ενδιαφερον γιατί οι ειδήσεις για τις οποίες έχουμε μάθει πως αξίζει να ενημερωθούμε είναι οι δυσάρεστες. Δεν υπάρχει καμιά ανώτερη συνωμοσία, αρκεί η ίδια η νοσηρή μας φύση. Ειναι χαρακτηριστικό μας να μην πολυαντιδρούμε. Δεν θέλω να ανοίγω την τηλεόρασή μου και μέσα στο σαλόνι μου να γίνεται εκτέλεση της Τζιχάντ. Δεν θέλω να μου επιβάλλεται αυτός ο τρόμος. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι αστείοι τύποι που κόπτονται για το τι βλέπουν τα παιδιά τους στην τηλεόραση ασχολούνται ακόμα με τη γυναίκα με το μούσι της Eurovision και δεν προλαβαίνουν να έχουν άποψη για τα βίντεο των τρομοκρατικών εκτελέσεων. Δεν πρόκειται άλλωστε για πολεμικές ειδήσεις, αλλά για τρομοκρατία που αποκτά δική της εκπομπή, την οποία δυστυχώς βλέπουμε prime time! Είναι δυνατόν να μη μιλάει κανείς; Και εν τέλει ας μου πει κάποιος για ποιο λόγο ο Χάνιμπαλ να προβάλλεται μετά τις 12; Με τι ακριβως θα σοκαριστούμε;

call and ''win-win''

δε θυμαμαι τί ήταν το ''win win'' που έλεγε ο Παπανδρέου...

Πόσες εκπομπές (μεταμεσονύκτιες και μη) με αναγραμματισμούς υπάρχουν? Ναι, αυτή είναι η σοβαρή μου απορία. Βλέπεις ήμουν καιρό χωρίς ίντερνετ και μετά την μπιρίμπα με τους ''εξοχικούς'' μου φίλους δε μου κόλλαγε ύπνος. Είμαι γνωστό νυχτοπούλι. Όποιος τη νύχτα περπατεί, λάσπες βλέπει στην TV.

Ατάκες όπως: ''κάνε τώρα την προσπάθειά σου'', ''βάλε λογικό προσωπικό όριο'' , ''απόψε αναζητώ τον νικητή'' με έκαναν να δυσανασχετώ ολοένα και περισσότερο. Ευτυχώς όμως στα break έσκαγε ''μύτη'' στην οθόνη η Ζέτα με τις φίλες της και άλλαζα παραστάσεις η χριστιανή τηλεθεάτρια (χαχα). Ξέρετε τώρα διαφημίση για 090...

Και πες οκ έχει τηλεπαιχνίδι αναγραμματισμού ο Αντ1 (που είναι νουμερο 1), ο Άλφα, το νεοσύστατο Ε, αλλά το Μακεδονία tv και το Αρτ πού κολλάνε, ποιος τους βλέπει? Ξαφνικά γέμισαν τα κανάλια τα αδιάφορα καλοκαιρινά τηλεοπτικά τους προγράμματα με αναγραμματισμούς. Εμμετικό...

Η κλήση δε κοντά στα 2 ευρώ ανά λεπτό. Ντροπή!! Και καλά ποιοι τηλεφωνούν σε τέτοιες μπούρδες? Μάλλον αυτοί που τηλεφωνούν και στα τηλεοπτικά μέντιουμ. Εγώ εκεί καταλήγω...

Αυτό βέβαια που με ενοχλεί περισσότερο είναι τα στημένα τηλεφωνήματα, που ενώ είναι πασιφανές τί θέλει να πει ο ποιητής τα ''λαθάκια'' πάνε κι έρχονται. Κουραστικό. Προτιμώ να δω επανάληψη 10η εντολή και καπάκι κόκκινο κυκλο. Το αίμα μη σας φοβίζει. Η μαμά μου, όταν ήμουν μικρή, μου έλεγε πως είναι κέτσαπ και αυτό είναι. Δεν ψυχοπλακώνομαι ούτε σοκάρομαι με τα τηλεοπτικά εγκλήματα του Κοκκινόπουλου. Πιο πολύ με σοκάρει η αβελτηρία των Ελλήνων βραδινών τηλεθεατών.

Οχι άλλη βία

Δεν αντεχω τα ρεπορτάζ από τη Γάζα. Αν θέλετε την άποψή μου η δημοσιογραφία της καταστροφής είναι περίεργη.

 Αυτή η δημοσιογραφία που «ξέρει» πως το βράδυ θα έχει πάλι τα πλάνα της έτοιμα για να μπουν στη σκαλέτα του δελτίου. Ρωτήστε τους φίλους σας τι ξέρουν για το παλαιστινιακό και αν θυμούνται τι πυροδότησε τη νέα ένταση. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο της ανάλυσης όταν υπάρχουν εντυπωσιακά πλάνα.

Σε τσίρκο όμως βρισκόμαστε; Αυτά τα αιματοβαμμένα δελτία μάς αφήνουν αποτροπιασμένους και ανιστόρητους, αλλά και σίγουρους πως τα ξέρουμε όλα. Με απασχολεί και η συνήθειά μας στο θέαμα της βίας. Καταλήγουμε ευαίσθητοι ή πιο απονευρωμένοι που δεν αλλάζουμε κανάλι και συνεχίζουμε να βλέπουμε με ψυχραιμία χασάπη αν τα σημερινά πλάνα είναι χειρότερα από τα χθεσινά; Για τα παιδιά μας ενδιαφέρεται κανείς; Την ώρα του δελτίου τα περισσότερα είναι ξύπνια.

Οι ίδιοι γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να βλέπουν Tom and Jerry -γιατί τα κυνηγητά είναι βίαια- ξεχνούν την τηλεόραση ανοιχτή την ώρα των βίντεο από τα νοσοκομεία της Παλαιστίνης! Η ενημέρωση χρειάζεται, αλλά πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος. Η βία των σκηνών του δελτίου πρέπει να έχει όριο και να ελέγχεται με κανόνες.

Λάχανα και χάχανα

Χαρά με το ζόρι αγαπημένε μου τηλεθεατή... Μα γιατί χορεύουν και γελούν τόσο υποκριτικά στις εκπομπές? Μάλλον για να δείχνουν χαρούμενοι ,έστω και ψεύτικα για ένα δίωρο, όσο κρατούν οι καλοκαιρινές ψυχαγωγικές εκπομπούλες.

Αυτή η αναγκαστική χαρά μου χαλά την όρεξη. Στην πραγματικότητα μου δημιουργεί μια απρόσμενη αμηχανία η οποία πηγάζει από την υπερπροσπάθεια που κάνουν οι παρουσιαστές να μου ''φτιάξουν'' το κέφι. Αισθάνομαι πιεσμένη -πέρα από αμήχανη- όταν με πιέζουν να γελάσω. Μόνη μου βρίσκω άλλες μεθόδους για να ''αυτοψυχαγωγούμαι'' και τα καταφέρνω περίφημα.

Βέβαια κι αυτοί, οι υπερκινητικοί-ταλαντούχοι-γελαστοί παρουσιαστές έχουν το χρέος να ''σώσουν'' τον τηλεθεατή από την πολιτική ειδησεογραφική γρουσουζιά που μαστίζει τα τηλεοπτικά παράθυρα από το πρωί ως το βράδυ. Εδώ δεν έχουμε τον Ομπάμα να κάνει και λίγο καλαμπούρι για να μην είναι μονίμως το κλίμα βαρύ κι ασήκωτο.

Σπάει το κλίμα χλωμάδας και σοβαροφάνειας με την τσαχπινιά του τηλεοπτικού τσιφτετελιού και ''ξεκαρδίσματος''...

Relationships

Μια δική μου εκτίμηση για τις περιστασιακές σχέσεις είναι ότι τα κορίτσια στη Μεσόγειο δε μεγαλώνουν με αγάπη όπως τα αγόρια... ''ο κανακάρης''. Τους λείπει το χάδι, η τρυφερότητα και αυτό τους δημιουργεί ανασφάλεια. Συνδέουν αργότερα την πράξη του σεξ με την αγάπη. Στην ουσία ούτε οι ίδιες δεν ξέρουν τί ψάχνουν.

Ωστόσο οι γάμοι διαλύονται. Αυτό δημιουργεί προβλήματα στα παιδιά. Αν και τα διαζύγια παίρνονται για τα παιδιά γιατί δεν είναι σωστό να βλέπουν να γίνονται ''σφαγές'' μέσα στο σπίτι.

Επίσης έχουμε γαλουχηθεί με το ότι πρέπει να παντρευτούμε χωρίς όμως να ξέρουμε γιατί. Έτσι και με τα παιδιά. Δεν ξέρουμε γιατί τα κάνουμε αφού είμαστε εμείς οι ίδιοι παιδιά. Η Ελληνίδα μάνα μεγαλώνει τα κορίτσια της λέγοντας τους ότι από ηλικία ''0'' πρέπει να της φέρει καλό γαμπρό, λες και αυτό μονάχα σηματοδοτεί την ευτυχία ενός ανθρώπου και τον καθιστά απαραιτήτως ολοκληρωμένο.

Σε όλα αυτά δίνει απαντήσεις η Κατερίνα Πλουμιδάκη στο νέο καλοκαιρινό της βιβλίο  ''Άντρες έχουμε... γυναίκες ψάχνουμε''. Ίσως αναθεωρήσουμε τη στάση που έχουμε μέσα στις ρουτινιασμένες σχέσεις μας κι ενδεχομένως διορθώσουμε λάθη του παρελθόντος.

Πάστα Φλώρα

Σάββατο 08 Οκτωβρίου 2011
https://www.youtube.com/watch?v=yH7a29DRuXM&feature=kp

 Είχα βάλει ξυπνητήρι στις 08:00 ακριβώς! Στις 09:00 είχα μάθημα Αγγλικών... Από μικρή με το που ξυπνάω μου αρέσει να ακούω μουσική. Ξεκινά καλά η μέρα μου! Φόρεσα τα μαύρα ακουστικά στα αυτιά μου και έβαλα τον δίεση 101,3. Τί τραγούδι, τί φωνή.. ποιος να ΄ναι ο καλλιτέχνης... ''Χάρισε μου μια καρδιά θα της μάθω να χτυπά θα την παίρνω σινεμά στην Πάστα Φλώρα μέχρι αργά...''

  Τι γλυκό τραγούδι είναι αυτό. Με το που το άκουσα είχα καταχαρεί!! Δεν με ένοιαζε το μάθημα μετά. Ήμουν χαρούμενη που απέκτησα από εκείνη τη στιγμή αγαπημένο άσμα (χαχα). Το λάτρεψα!

  Έβγαλα τα ακουστικά. Πήγα να ανοίξω τον υπολογιστή και ώσπου να ανοίξει πήγα στο μπάνιο να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου. Όταν ο υπολογιστής ήταν έτοιμος, μπήκα στο you tube και πάτησα τη λέξη-κλεδί που έλεγε η γλυκιά και απαλή φωνή του καλλιτέχνη... ΠΑΣΤΑ ΦΛΩΡΑ. Άκουσα το τραγούδι από την αρχή. Πρέπει να το άκουσα 2-3 φορές συνολικά! Ένοιωθα τέτοια γαλήνη μέσα μου, τέτοια ευτυχία που ακούγονται στο ραδιόφωνο τόσο όμορφα κομμάτια.

   Ο καλλιτέχνης λέγεται Μεσιέ Μινιμάλ και οι μουσικές του, όπως λέει και το ψευδώνυμό του, κρύβουν μια απλότητα. Ένας σωστά στρωτός ήχος, που δύσκολα κάποιος δε θα μαγευτεί.

  Από εκείνη τη μέρα έγινε ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης. Είχα ''μπριζώσει'' στο μεταξύ όλη μου την οικογένεια και είχε μάθει το τραγούδι αυτο! Τί ήταν όμως η πάστα φλώρα που έλεγε? Το γλυκό? Και που κολλάει σε ερωτικό άσμα ένα γλυκό... Και βέβαια έκανα λάθος. Η πάστα φλώρα (darling) είναι καφετέρια της Θεσσαλονίκης και ήταν ο τόπος συνάντησης των 2 εραστών για τους οποίους έκανε λόγο ο τραγουδιστής στο τραγούδι του.

  Είχα τόση μανία με το τραγούδι αυτό που είχα γράψει τους στίχους σε βιβλία σχολικά, στην κασετίνα μου, σε τετράδια και το σιγοτραγουδούσα. Μέχρι και σήμερα, 2,5 χρόνια μετά παραμένει το αγαπημένο μου τραγούδι. Το ακούω σχεδόν κάθε μέρα!

  Στη συνέχεια ανακάλυψα κι άλλα τραγούδια του καλλιτέχνη, έψαχνα να βρω αν θα έρθει για κάποιο live στην Αθήνα μα εκείνη τη χρονική περίοδο δε βρήκα τίποτα! Κάποια στιγμή που είδα ότι έκανε live πρόγραμμα στο γνωστό 6 d.o.g.s στο Μοναστηράκι δεν κατάφερα να παρευρεθώ... Σίγουρα θα τον δω ζωντανά μελλοντικά!

  Το κομμάτι αυτό ίσως σε κάποιους φανεί μελό... γιατί δεν είναι εμπορικό. Μιλά για τον νεανικό έρωτα και όλα τα δυνατά συναισθήματα που μας προκαλεί, το σκαμπανέβασμα!

καριέρα

 Ο Κάρλο Μαρία Τζουλίνι ήταν ένας από τους σημαντικότερους μαέστρους, όμως δεν τον πολυμάθαμε διότι απείχε από τα φώτα της δημοσιότητας και το επίθετο του δεν άφηνε καμία υπόνοια ότι ''κρατά'' από Ελλάδα.

'Αρχισε να παίζει βιολί σε ηλικία 5 ετών. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο βιολί και τη βιόλα και συνέχισε με σπουδές σύνθεσης στη Ρώμη (Ωδείο της Αγίας Καικιλίας). Παίζοντας βιόλα στη Ορχήστρα του θεάτρου Αουγκουστέο, είχε την τύχη να συναντήσει σημαντικούς διευθυντές ορχήστρας και να λάβει γνώσεις που θα τον βοηθούσαν να εξελίξει την καλλιτεχνική μουσική πορεία του.

  Κάποτε του έλεγαν ότι δε θα καταφέρει να γίνει ποτέ μαέστρος γιατί οι αγκώνες του ήταν αδύναμοι. Όμως κατάφερε να γίνει! Από το 1950 δημιούργησε τη δική του ορχήστρα, τη Ραδιοφωνική Ορχήστρα του Μιλάνου. Ακολούθησαν πολλές επιτυχίες, όμως το σημείο καμπής ήταν η ραδιοφωνική παραγωγή της κωμωδίας του Χάϋντν, "Ο Κόσμος του φεγγαριού", η οποία προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Αρτούρο Τοσκανίνι και του Βίκτορ ντε Σαμπάτα, ο οποίος σύντομα τον πήρε ως βοηθό του στη Σκάλα του Μιλάνου. Το 1952 ο Τζουλίνι διηύθυνε την πρώτη του Όπερα στη Σκάλα όπου το 1953 διαδέχθηκε τον ντε Σαμπάτα ως αρχιμουσικός της φημισμένης Όπερας στην οποία έμεινε για 5 χρόνια, παράγοντας πολύ σημαντικό έργο: τρεις παραγωγές μπήκαν για πρώτη φορά στο ρεπερτόριο του θεάτρου, σε άλλες τρεις έκανε την πρώτη του επαφή με τη σκηνοθεσία όπερας ο Φράνκο Τζεφιρέλλι (με την Ιταλιάνα στο Αλγέρι και την Σταχτοπούτα του Ροσσίνι και το Ελιξήριο του έρωτα, του Ντονιτσέτι), καθώς και την Τραβιάτα του Βέρντι με τη Μαρία Κάλλας σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι, μια παραγωγή που είχε προγραμματιστεί αρχικά για 4 παραστάσεις και δόθηκε επιπλέον άλλες 17 φορές!  Παράλληλα συνέχισε τη διεύθυνση ορχηστρικών έργων με διάφορες ορχήστρες όπως στο Σικάγο και άρχισε τις ηχογραφήσεις για την ΕΜΙ με τη Ορχήστρα Φιλαρμόνια του Λονδίνου.Το 1974 έγινε πρώτος διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βιέννης και από το 1978 έως το 1984 της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες. Κατά την παραμονή του στην Αμερική απέκτησε μόνο έναν φίλο, τον κωμικό Ντάνι Κέι. Δεν ταίριαξε με τους ''celebrities''. Σύντομα παραιτήθηκε και επέστρεψε στην Ιταλία διότι η οικογενειακή γαλήνη ήταν αυτή που τον ολοκλήρωνε περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο. Απέφευγε να αναλαμβάνει ορχήστρες εξαιτίας των πολύωρων προβών - δεν ήταν εργασιομανής, ήθελε να γυρνά στο σπίτι του.

  Παραχωρούσε εξαιρετικά σπάνια συνεντεύξεις, ήταν ευγενής. Εξαίρεση αποτελούσαν οι φορές που τον ρωτούσαν για την καριέρα του διότι διέκρινε τη ζήλεια και την έκπληξη των άλλων. Τότε η συμπεριφορά του άλλαζε και έλεγε: ''Η λέξη καριέρα μου είναι απεχθής. Η καρέρα είναι για το ναύτη που θέλει να γίνει καπετάνιος. Μη με ρωτάτε για καριέρα, δεν ξέρω να σας απαντήσω. Η μουσική είναι μια πράξη αγάπης, τη εκτιμώ. Αυτό ευχόμουν, να ζω για να εκτιμώ. Για την καριέρα ποτέ δεν ευχήθηκα''.

  Δεν ήταν φανφαρόνος, δε μάθαμε ούτε την είδηση ότι ''αποχώρησε'' το 2005 σε ηλικία 91 ετών.

Μια φανταστική ιστορία...

Είμαι στα 21, φοιτήτρια, στα κάτω μου εδώ και καιρό για χίλιους δύο λόγους. Μένω μόνη σε μια γκαρσονιέρα στον τρίτο όροφο κι επειδή ο καλύτερος μου φίλος εδώ και μήνες είναι το τσιγάρο, χθες το μεσημέρι το ντουμάνιασα το δωμάτιο και δεν άντεχα ούτε η ίδια. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα να ξεβρωμίσει η κατάσταση και πήγα στην κουζίνα να τηγανίσω δυο αβγά και να κόψω μια ντομάτα με τυρί να φάω. Ναι ξέρω, σας περιγράφω μιζέρια, αλλά έτσι έχει το πράγμα. Γυρνάω μετά από λίγο στο δωμάτιο να κλείσω την πόρτα και τη βλέπω: Πάνω στην κουπαστή του κρεβατιού μου ένα περιστέρι, λευκό. Πάνω από το μικρό μπαλκόνι του διαμερίσματος μου υπάρχει ένα στέγαστρο-σκέπαστρο από ελενίτ κι εδώ και λίγο καιρό κάποια περιστέρια είχαν βρει καταφύγιο και κοιμόντουσαν εκεί. Τους έτριβα κανά ψωμάκι κανά κουλούρι, να τα καλοπιάσω να μείνουν, να τα χω παρέα τα μοναχικά βράδυα. Τα άκουγα να γουργουρίζουν κι ένοιωθα παρηγοριά. Πήγα σιγά-σιγά κι έκλεισα την πόρτα. Το περιστεράκι ατάραχο. Κάθησα στο τραπέζι κι άρχισα να τρώω. Εκείνο με κοίταζε. Έτριψα λιγο ψωμάκι στο πάτωμα και μετά από λίγο κατέβηκε και τσιμπολόγαγε. Τέλειωσα το φαγητό και σε μια πλαστική κούπα του έβαλα και νερό κοντά στο μπαλκόνι κι άνοιξα και την πόρτα για να φύγει. Και δεν έφευγε. Ξανακάθησε πάνω στο ξύλο του κρεβατιού. Άφησα ώρα ανοικτή την πόρτα και τίποτα. Νύχτωσε. Την έκλεισα. Κάποια στιγμή πετάρισε και κάθησε στην πλάτη της καρέκλας. Το άφησα. Αποκοιμήθηκα και το άκουσα που γουργούριζε. Σήμερα το πρωί, ήταν στην ίδια θέση. Έφυγα κατά τις 9:00 και άφησα την πόρτα του μπαλκονιού ανοικτή. Όταν επέσρεψα είχε φύγει. Το απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει άνοιξα πάλι την μπαλκονόπορτα και φανταστείτε ποιος με επισκέφτηκε πάλι!!!. Τώρα που σας γράφω, κάθεται απέναντί μου στο ξύλο του κρεβατιού και με κοιτάει. Δεν έχω επιχειρήσει να το πιάσω. Ξαναφάγαμε μαζί και μάλλον θα το φιλοξενήσω κι απόψε. Μέσα στη μαυρίλα της καθημερινότητάς μου, μου έδωσε κάποιο χρώμα. Να κι ένας ανιδιοτελής φίλος που αρκείται σε λίγα ψίχουλα ψωμιού. Θα μπω να διαβάσω τί άλλο τρώνε τα περιστέρια και αν τελικά συγκατοικήσουμε θα του δώσω λίγη ποικιλία στην τροφή. Το μόνο πρόβλημα είναι οι ακαθαρσίες. Θα δω τί θα κάνω. Αρχίζει και μου γίνεται απαραίτητο. Αυτή τη στιγμή, είναι το μόνο έμβιο πλάσμα που με αντέχει, με πονάει και με καταλαβαίνει. Το φιλαράκι μου. 

Δημαρχείο μου καλό...

...και πολυαγαπημένο, από μικρή σε αγνάντευα και σε είχα απωθημένο!
 Σε μια άλλη ζωή ίσως να σκεφτόμουν σοβαρά να ασχοληθώ με τα κοινά, και με μια πιο light εκδοχή της πολιτικής όπως είναι το ''δημαρχιλίκι''. Η υποκρισία όμως της εποχής και η μόδα των εξουσιαστών ψευτοκουλτουρομορφωμένων με αηδιάζουν πραγματικά.. Κανένα ενδιαφέρον. Καμιά ποιότητα. Καμία αξία!
 Στον καιρό της ''κρισάρας'', τα εξώφυλλα με τους υποψήφιους δημάρχους πάνε κι έρχονται. Γιατί τόσο LIFESTYLE? Tόση προβολή για να μας πουν τί ακριβώς... Απλώς για να βάλουμε σταυρό δίπλα από το όνομα τους, και στην υγειά των κορόιδων να καπαρώσουν τη φιλόξενη καρέκλα του δημαρχείου! Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Γνωρίζει, παρατηρεί, ενημερώνεται.  Δε θα υποπέσει ξανά στα ίδια σφάλματα. Η μυρωδιά της δηθενιάς ζέχνει.
 Άδικος ο κόπος και τζάμπα τόσες δαπάνες για τις προεκλογικές εκστρατείες των υποψηφίων. Νέοι-βαριεστημένοι, χωρίς όνειρα κι ελπίδες επιδιώκουν ακόμη και σήμερα να ''χωθούν'' στην πολιτική-απολίτιστη και απάνθρωπη πραγματικότητα των μικρών κοινωνιών που καλούνται δήμοι! Και αυτό συμβαίνει καθώς η ανεργία χτυπά κόκκινο και το βράδυ ακούγονται, από την κοιλίτσα, φάλτσα ηχητικά εφέ, που  σε τίποτα δε θυμίζουν τις μεγαλουργηματικές συμφωνίες του Μότσαρντ, καθώς το μεταλλαγμένο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά από το ψυγείο δε θρέφει κοτζάμ άνδρα 1,80...
 Κονέ άλλοτε ισχυρά και άλλοτε ανίσχυρα, υπόσχονται εύρεση εργασίας, για να λιγδώσει το εντεράκι, ανεξαρτήτως προσόντων και διαγωγής στο νέο και κατά τ' άλλα υπεύθυνο άτομο που θα βάλει το όνομά του στο ψηφοδέλτιο. Βγαίνουν τελικά κερδισμένοι ή αδικοχαμένοι? Η πορεία θα το δείξει!

ΑΊ΄ΝΣΤΑΙΝ VS ΠΡΟΖΑΚ

  Ποιοι θα διδάξουν την ευτυχία μας, ώστε να μη μείνουμε στο θεμελιώδες μάθημα-πάλι- μετεξεταστέοι?

  Αν ρωτήσεις έναν ανώτερο μαθηματικό θα σου εξηγήσει: ''Η ευτυχία σου είναι απολύτως πιθανή με το που ξυπνάς''. Για του μαθηματικούς δεν υπάρχει ''βιολογική προδιάθεση''. Αποκλείεται να έχεις ξυπνήσει με σπυράκι στο μέτωπο που χαλάει τη μόστρα. Ούτε γεννήθηκες βλάκας, ούτε γκαντέμης. Σύμφωνα με τα ανώτερα μαθηματικά δημιουργείς εσύ το πεδίο σου - ή κάτι τέτοιο... Και διεθνώς τα μαθήματα ευτυχίας είναι υπόθεση δεκαετιών. Έχεις τη μαθηματική προσέγγιση και από την άλλη τη βιολογική... Είναι σα να βάζεις το Θεό να πλακωθεί με τη φύση. Τον Αινστάιν να μονομαχήσει με ένα πρόζακ. Στη μέση για τους λιγότερο πολύπλοκους έχεις new age μπούρδες, ανακατεμένες με σοφία χιλιετηρίδων. Αν ''δουλεύουν'' για ενα φτωχό Ινδό που λούζεται στο Γάγγη, για εσένα υποθέτεις, θα κάνουν θαύματα.
  Ξέρεις πως υπάρχουν κατά κάποιο τρόπο δύο κατηγορίες: Έχεις αυτούς που βλέπουν τη ζωή να τους προσπερνά και τους καταφερτζήδες. Στην ίδια οικογένεια συναντάς και τους δύο, ωστόσο αναγνωρίζεις την ιδιότητα: Λάμπει ο άνθρωπος ή είναι θαμπός...
 Ίσως είσαι: δύο σε ένα. Υπάρχουν επιτυχημένοι απελπιστικά ανίκανοι να δημιουργήσουν προσωπική ευτυχία, κάτι δε βλέπουν ή κάτι δε βλέπεις εσύ που τους κοιτάς. Αν δεν ''το έχεις'', ελπίζουμε -μπορείς να το μάθεις- να σ' το εμφυσήσουν.
  Παραδοσιακά το ''άδραξε τη μέρα'' και άλλα παρόμοια, προορίζονταν για την ελίτ, για πιο έξυπνους ή πριμοδοτημένους. Ωστόσο η υπόθεση μαζικής δυστυχίας τελικά καταντά ασύμφορη -ποιος θα το έλεγε? Η δυστυχία είναι συνήθως ντόπινγκ για την παραγωγικότητα.
  Ποιοι όμως θα επιχειρήσουν να μας διδάξουν την ευτυχία μας και, αν τη διδαχτούμε, μήπως χάσουμε εντελώς την ευκαιρία να τη δημιουργήσουμε?

γενικώς, βαρετά...

Δεν δίνεις όταν δεν έχεις να πάρεις: Γιατί να μη δούμε την TV όπως την πολιτική; Αναρωτηθήκατε ποτέ, όση ώρα παρακολουθείτε μια εκπομπή στην οποία έτυχε να σταθείτε, αν έχει κάτι να σας προσφέρει; Δεν μιλάω για εκπαιδευτικούς θησαυρούς...

Οι εκπομπές στην Ελλάδα είναι τσιγγούνικες, όπως πολλά ελληνικά προϊόντα. Δεν μας διακρίνει η διάθεση προσφοράς στον καταναλωτή-θεατή, δεν είμαστε γνωστοί για τη φινέτσα και την πολυτέλεια, θέλουμε με το λίγο να πάρουμε το πολύ. Στην Αμερική και στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, τα περισσότερα προϊόντα των ΜΜΕ σχεδιάζονται λαμβάνοντας υπόψη τον... εγωιστή καταναλωτή, που θέλει διαρκώς να επωφελείται όσων του παρέχουν.

Αντιθέτως, τα δικά μας προγράμματα σκοπεύουν μόνο στο να πάρουν με το ζόρι την τηλεθέασή μας. Την κερδίζουν στιγμιαία όταν, π.χ., Ουγγαρέζος και Ζαρίφη κάνουν συμπαθητική πλακίτσα, αλλά δεν κατακτούν την αγάπη μας γιατί δεν κάνουν σπατάλες. Και δεν μιλάμε για budget, αλλά για ψυχή και ιδέες. Οι σημερινές εκπομπές δεν μου κρατάνε συντροφιά, δεν μου λένε τίποτα αξιοπρόσεκτο κι εν τέλει δεν σκοπεύουν να μας βοηθήσουν να ζήσουμε καλύτερα. Στο επόμενό ζάπινγκ σας αναρωτηθείτε: «Τι έχω να κερδίσω»; Η απάντηση θα σας εκπλήξει.

Όταν τα παιδιά φεύγουν από τη χώρα είναι σα να χάνεται η άνοιξη...

  ...είχε πει ο Αριστοτέλης.
   Τα ελληνόπουλα όντας παγκοσμιοποιημένα δε γίνονται πατριώτες! Και όχι ο πατριωτισμός δε διδάσκεται, καλλιεργείται!
   Όλα βέβαια είναι θέμα παιδείας η οποία, όπως όλοι ξέρουμε, πάσχει. Τώρα όμως φαίνεται ακόμα πιο έντονα από τη στιγμή που ακόμα κι ένας πατέρας αν φιλήσει κατουρημένες ποδιές, όπως άλλωστε πάντα γινόταν, δε θα μπορεί να ''χώσει'' τον δήθεν σπουδαγμένο κανακάρη του στο σάπιο αυτό σύστημα... Και χρησιμοποιώ τη λέξη δήθεν καθώς αυτό που βλέπω είναι απαξίωση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Καφές, αραλίκι, ίντερνετ, σκονάκι! Όταν λοιπόν κανείς δε νοιάζεται ουσιαστικά σε αυτόν τον τόπο για το δημόσιο βίο το δημόσιο αμέσως καθίσταται ''ψευτοδημόσιο'' και η ατμόσφαιρα με την πάροδο των χρόνων έγινε ασφυκτική! Οπότε το ελληνόπουλο θα ανοίξει τα φτερά του για μια άλλη χώρα που ίσως δεν τον στείλει στη λάτζα, αλλά θα αναγνωρίσει τις πολύχρονες σπουδές του.
  Η τεχνητή κρίση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μας καθιστά μαλθακούς και μας δημιουργεί κόμπλεξ διότι γίναμε ανίσχυροι, επομένως δεν έχουμε πίστη στην προσωπικότητά μας! 'Οταν κάποιος κυκλοφορεί δημόσια με την εξωσυζυγική του σχέση, κοινώς με την γκόμενά του, με πούρα και πολλά φράγκα, πώς αποποιείται ευθυνών και αλλάζει στάση ζωής? Πώς γίνεται πιο δημιουργικός? Αυτή ήταν η ως τώρα προβεβλημένη μορφή του νεοέλληνα, δηλαδή τα κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η έλλειψη λαμπρών ιδεών-δημιουργικότητας σε αυτή τη χώρα. Πάσχουμε από έμπνευση. Ύστερα η έλλειψη συνέπειας και σοβαρότητας μας οδήγησε στη σημερινή πραγματικότητα! Προσοχή άλλο σοβαροφάνεια και άλλο σοβαρότητα, έχει τεράστια διαφορά!
  Πάραυτα όντας ακόμη 18 ετών, παρατηρώ ότι επαναλαμβανόμαστε φρικτά. Συνεχίζουμε να δίνουμε λόγο στα ίδια φαιδρά άτομα. Ο κόσμος βρίσκεται σε στάση αναμονής. Δεν έχει ειπωθεί η τελευταία κουβέντα ακόμη! Λυπάμαι όταν μπαίνω στον ηλεκτρικό και βλέπω ''άδεια'' βλέμματα. Πρόσωπα νεανικά που έχουν χάσει τη γοητεία τους...
   Πίστεψαν όλοι αυτοί κάποτε στον δήθεν μέγα εθνάρχη, τον Κ.Καραμανλή ο οποίος ας αναλογιστούμε τί κατάφερε... Μας ένταξε και μας έκανε να έχουμε πίστη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έδωσε αντιπαροχή σωρό παλαιών κτισμάτων. Η Αθήνα ήταν μια πανέμορφη πόλη με νεοκλασικά, με αίγλη! Στη συνέχεια μπάζωσε και όλα τα ποτάμια και γίναμε η τέλεια τσιμεντούπολη.
   Η ανάπτυξη ήρθε ποτέ? Αναρωτιέμαι... όχι δεν ήρθε! Γι' αυτό ο κόσμος γκρινιάζει και λεεί ''δε γίνεται τίποτα''. Μετά οι περιβόητες ειδήσεις των 20:00... Σου βάζει να δεις την κυρία στο συσσίτιο. Και? Στην εικόνα οφείλουμε να συμπαρασταθούμε? Αλλά στόχος των καπιταλιστικών κοινωνιών είναι η ψευτοευδαιμονία μέσα από την τηλεόραση! Ο ευκατάστατος ή έστω αυτός που εξασφαλίζει τα προς το ζην δίπλα στο φτωχό που του πλασάρει η τηλεόραση αισθάνεται καλύτερα... πιο ισχυρός!
   Ελπίζω οι καλλιτέχνες να έχουν πιο υψηλά το φρόνημά τους και να πασχίσουν να αλλάξουν την αισθητική μας!




  Υ.Γ.1: όσοι έχετε ψηφίσει πασοκ-νδ αναρωτηθείτε για ποιο λόγο τα αριστερά κόμματα δε μιλούν για πατριωτισμό?

  Υ.Γ.2: ευχαριστώ πολύ που διαβάζετε και ενισχύετε  τα ερασιτεχνικά μου άρθρα με τα views σας!
   
     Φιλιά πολλά!! Περιμένω σχόλια σας!

Jack & Jill εκει που το εγώ συναντα το εμείς

http://afternoiz.com/events/theater-reviews/item/5965-jack-and-jill-vault-theatre
http://www.youtube.com/watch?v=qTd_LG-alv4

Amour, amour, amour

     Σ' έναν τέλειο κόσμο απαλλαγμένο από εμποδισμένους έρωτες θα ζούσαμε όλοι ευτυχέστεροι, εκτός ίσως από τους συγγραφείς καθώς θα γινόταν δυσκολότερη η συγγραφή ενός ερωτικού μπέστ σέλερ μιας και θα έπρεπε να λειτουργήσει η φαντασία του με διπλή ταχύτητα- και οι καφετζούδες, αφού οι απελπισμένοι σε χρυσώνουν έτσι και τους τάξεις λίγη ελπίδα!
     Η κατάθλιψη θα ήταν μια σπάνια διαταραχή που θα έπληττε μονάχα τους βαρύτατα δυστυχείς.
     Προπάντων στην παραδεισένια νιρβάνα μας όλοι οι δεσμευμένοι, και εκτενέστερα οι παντρεμένοι, θα ήταν πιστοί! Οι ελάχιστα εναπομείναντες θα κρυβονταν απο ενοχή και ντροπή για το ''αλλόκοτο κουσούρι'' της απάτης.
    Αντιθέτως, στη πραγματική ζωή κανείς δεν ντρέπεται, αλλά κοκορεύεται και θαυμάζει για τα ''επιτεύγματα'' του και τις αποδόσεις του συνήθως, με κάποια πιτσιρίκα! Τι κι αν είναι 50 χρονών? Η μπογιά του έχει ακόμη πέραση!
    Για όλους εμάς τους υπόλοιπους η ερωτική μας ζωή ίσως να μην είναι τοσο περιπετειώδης και μυστήρια όσο εκείνων που κατα συρροήν ζουν με το φόβο μην τους πιάσουν στα πράσα.. Εμείς έχουμε να διηγούμαστε έναν ή έστω δυο ανεκπλήρωτους έρωτες... Αν κάποιος μας ζητούσε να εξιστορήσουμε σε μια σύντομη περίληψη την ερωτική μας ζωή, ο ανεκπλήρωτος έρωτας θα καταλάμβανε περισσότερο χρόνο γιατί είναι μια πληγη μέσα μας, έστω κι αν η ζωή μας προχώρησε επιτυχώς!
     Ένας ''κατεστραμμένος'' και ''χτυπημένος'' από τη μοίρα θα υποστηρίξει ότι, εξαιτίας της κληρονιμικής σωματικής του διάπλασης και των εξαιρετικά δύσκολων παιδκών του χρόνο, δεν αφιέρωσε τον απαιτούμενο χρόνο στα ερωτικά του ζητήμα γι' αυτο και είναι ''άτυχος στον έρωτα''.
    Όσο ζεις έναν εμποδισμένο έρωτα, δεν αγοράζεις περιοδικά για νύφες. Δεν κάνεις σχέδια για σπίτια με γκαζόν και πιτσιρίκια να τρέχουν σε αυτό, υπερβαίνεις το πρακτικό σου εαυτό και αυτό σε κάνει σαφώς πιο ερωτευμένο και πιο ερωτεύσιμο!
     Ανακηρύττουμε ανιδιοτελώς τους ακατάλληλους αγαπημένους μας σοτς πιο αθώους και απροστάτευτους! Είναι να μην σου τύχει!!
     Στους εμποδισμένους έρωτες ευδοκιμούν κυρίως οι τερατώδεις συνδυασμοι. Θεές πέφτουν στα πόδια δεσμευμένων κουασιμόδων, νεότατοι άνδρες ερωτεύονται παντρεμένες, και ώριμες αριστοκράτισσες με ανώτατη παιδεία γίνονται σκυλάκια αλλοδαπών με πτυχίο φυσικοθεραπείας. Η αίσθηση της διαφοράς εξάπτει τους εμποδισμένους εραστές που πορεύονται βέβαιοι μόνο για την απόλυτη οικειότητα των πνευμάτων τους. Λίγο να εντρυφήσεις στη λογοτεχνία των εμποδισμένων, λ.χ. ''Ρωμαίος και Ιουλιέτα'' (άκρως κλασικό και διαχρονικό ανά τους αιώνες), έχεις αμέσως έναν καλό μπούσουλα για να μιμηθείς το μοιραίο πάθος που θα σε συνταράξει!
      Σ' έναν καλύτερο κόσμο ίσως οι αγαπημένοι μας εμποδισμένοι έρωτες να μην μας άφηναν καμία σημαντική πληγή. Δε θα μας εξαπατούσαν και τα αντικείμενα του πόθου μας δε θα μας απογοήτευαν αναπόφευκτα! Σε στιγμές ευθυμίας ίσως να απλώναμε το χέρι για χειραψία και με λίγο χιούμορ να τους ευχαριστούσαμε εγκάρδια που μας έκαναν πρόσκαιρα να δυστυχήσουμε. Οι εμποδισμένοι μας έρωτες δεν έπαψαν ποτέ να είναι ωραιότατες περιπέτειες!

Υ.Γ.: THERE IS NO PASSION SO SERIOUS AS LUST... Laurence Sterne

  Μας διακατέχει η αίσθηση της μπουρδολογίας-παρόλας και του δέους... Η εποχή που διανύουμε είναι τραγική! Νομίζω πως με φοβερίζει εμένα προσωπικά... Και ποιά εποχή όμως δεν είναι?

   Η έλλειψη παιδείας και σοβαρότητας μας καταντά γελοίους μπροστά στα τρανά μυαλά που αφησαν το στίγμα τους. Σωρός εφευρέσεων και θυσιών από ανθρώπους που αγάπησαν πρώτα απ' όλα τους γύρω τους και μετά τον εαυτό τους... ανθρώπων βαθιά φιλοσοφημένων...

   Όλα είναι τόσο ισοπεδωτικά σε σημείο βαρεμάρας! Έχει κανένα νόημα η ζωή με τόση πια μιζέρια?Η άλλη ''πλασάρει'' το στήθος της σε μια σπαστική διαφήμιση για αγορά βυζοθηκών, ανεξαρτήτου ώρας και λοιπών στοιχείων!! Περάσαμε στο άλλο άκρο.. Από την καταπίεση και τον πουριτανισμό στον εξευτελισμό και την καταπάτηση κάθε είδους ηθικής αξίας.. Πόσο ανιαρό!!

  Και ΝΑΙ είμαστε απαίδευτος λαός! Δεν έχουμε να κοκορευόμαστε για τίποτα παραπάνω πέρα από την ουτοπική Αρχαία Ελλάδα.. Και είναι ουτοπική διότι δεν είμαστε κατεξοχήν Έλληνες αλλά Βορειοηπειρώτες και Τούρκοι!! Περηφανευόμαστε για τους Μικρασιάτες παππούδες μας, τους δήθεν εύπορους, αλλά όχι για την καταγωγή μας, μην τυχόν και μας κακολογήσουν. Δεν αγαπάμε αυτό που είμαστε. τον εαυτό μας γιατί ,μέσω των βιβλίων, είμαστε ψευτοπατριώτες και δεν έχουμε το σθένος να εκτιμήσουμε την ιστορία και τον τόπο στον οποίο ζούμε.

  Εντωμεταξύ, όλοι είμαστε γνώστες των πάντων και άξιοι να κατακρίνουμε ό,τι περπατάει και ό,τι κινείται! Και μετά από όλα αυτά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δε μας σώζει το ξερό μας το κεφάλι και η επιφανειακότητα μας!! Από κάποιον πρέπει να παραδειγματιστούμε, αλλά αυτός ο κάποιος, παρακλώ πολύ, ας μην είναι προβοκάτορας και προπαγανδιστής...

 

Υ.Γ.1: ας καταργηθεί επιτέλους η διαφήμιση pretty bra, pretty pants! αναζητούμε περισσότερο χιούμορ και όχι σαχλαμάρες για να γεμίζουν απλώς τον χρόνο μας!

Υ.Γ2: προτείνω να δείτε την ταινία ''Munich'' με τον Daniel Craig

   

     Σας φιλώ

Άμα δεν έχεις επιθυμία μάλλον έχεις ευτυχία...

  Ποιός όμως ορίζει τί πραγματικά είναι η ευτυχία; Το ανθρώπινο είδος, ενδεχομένως να μην έχει εξελιχθεί αρκετά, έτσι ώστε να μην έχει καμιά απολύτως επιθυμία! Απ' όσο ξέρω, όταν εκπληρώνουμε ένα όνειρο μας, ή έστω ένα στόχο, είμαστε σχεδόν αμέσως έτοιμοι να θέσουμε νέους στόχους... Συνήθως υψηλότερους! Και μην ξεχνάμε το γεγονός ότι εκ φυσεως είμαστε ''αχόρταγοι΄΄. Ποτέ, τίποτα δεν είναι αρκετό!
  Θαρρώ πως η ευτυχία δεν έρχεται... Την βρίσκεις! Άλλωστε ξέρεις τα ''θέλω'' σου, ή μήπως δεν είσαι αρκετά ώριμος να καταλάβεις και να εξερευνείς διαρκώς τον ψυχικό σου κόσμο? Ναι, ξέρω πως η αυτοκριτικη είναι δύσκολη... Ποιος θα μπει στη διαδικασία να ψαχτεί; Μάλλον τίποτα κουλτουριάρηδες, δήθεν τύποι, αργόσχολοι... Δε σε παραξευνεύουν όμως τα υψηλά ποσοστά μοναξιάς ήδη από την παιδική ηλικία..?
  Εμένα πολύ! Αναρωτιέμαι άπειρες φορές γιατί από εκει που η μοναξιά ήταν χαρακτηριστικό της 3ης ηλικίας, τώρα έχει εισχωρήσει βίαια στη ζωή όλων λίγο πολύ! Ανησυχώ μήπως μια μέρα δεν είμαι αρεστή και ο κύκλος των γνωριμιών με ''σουτάρει'' γιατί δεν είμαι σαν αυτούς... Υποχθόνια, κουτσομπόλα, κακιασμένη, με τάσεις ωραιοπάθειας και αυτοπροβολής!
  Δεν είμαι σίγουρη τί είναι η απόλυτη ευτυχία... Όμως χαίρομαι υπερβολικά που δεν ξέρω πώς είναι γιατί σίγουρα θα έπληττα θανάσιμα και δε θα αυτοσαρκαζόμουν για τις ατυχίες και τις αναποδιές της ζωής μου... Τα μικρά και μεγάλα εμπόδια τα οποία θα διηγούμε με περηφάνεια σε αυτούς που έρχονται... Εγώ, αυτά, τα ονομάζω το αλατοπίπερο της ζωής!

Υ.Γ.: τη μοναξιά την αγοράζουμε