Επιτέλους Χριστούγεννα!

To ξεχνάω το μπλογκ μου! Με έφαγαν οι δουλειές...
'Ντάξει όχι μόνο οι δουλειές. Με έφαγε και το άγχος της καθημερινότητας. Δύσκολη αυτή η καθημερινότητα. Πάτησα τα 20 και το κατάλαβα. Όλα είναι δύσκολα και καθένας πρέπει να έχει μέσα του μεγάλη ψυχική δύναμη για να αντιμετωπίσει το κάθε «κρούσμα».
Πόσο χαίρομαι που αύριο μπαίνει ο Δεκέμβρης. Κρύβει κάθε χρόνο μια γλυκιά αισιοδοξία. Είμαι πολύ χαρούμενη που φέτος περιμένω να έρθουν τα Χριστούγεννα λες και είμαι 12 χρονών. Είναι ωραίο να περιμένεις τα Χριστούγεννα.
Όοοχι, δε στολίζω από τον Νοέμβρη γιατί το θεωρώ χαζό. Αυτή τη βδομάδα, μόλις μπει επίσημα ο Δεκέμβρης θα στολίσω. Το δέντρο που έχω βέβαια είναι τελείως μούφα. Μαδάει του σκοτωμού. Μέχρι το Πάσχα βρίσκεις στο πάτωμα φυλλαράκια από το χριστουγεννιάτικο δέντρο!! ΈΛΕΟΣ!!
Αυτά τα Χριστούγεννα είναι πιο αναγκαία από ποτέ μετά από αυτή την τόσο δύσκολη χρονιά που ζήσαμε!
Θέατρου του παραλόγου. Πόσα όνειρα καταπατήθηκαν, πόσοι «έφυγαν» στη Μεσόγειο. Βάσει ρεπορτάζ που είχα κάνει 39.000 άνθρωποι μπήκαν από τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας παράνομα το 2014 και φέτος μπήκαν... κρατηθείτε... 362.587!!!
Είναι απίστευτος όλος αυτός ο τρόμος. Μακάρι οι άνθρωποι αυτοί, που τους εκμεταλλεύτηκαν, και πέρασαν τόσα δεινά να τα καταφέρουν και να φύγει το βάρος του πόνου από μέσα τους.

Αχρείαστο βοηθητικό βιβλίο μου

Έχω εμμονές με τα πράγματά μου. Ορισμένα μου αρέσει να τα παίρνω παντού μαζί γιατί όταν βρίσκομαι εκτός του δικού μου πεδίου θέλω να έχω κάτι που με κάνει να νιώθω άνετα. Έχω ένα βιβλίο το οποίο το κουβαλάω παντού, ακόμα και στη σχολή μου. Έχει μικρές ιστορίες μέσα βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Δεν ξέρω να διαχειριστώ όλους τους τύπους των ανθρώπων αλλά ανοίγοντάς το ξέρω πως όλα θα πάνε καλά.

Αυτό που μου συνέβη πρόσφατα είναι να γνωρίσω κάποιον ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να με ξέρει και ενώ με το που τον είδα εγώ ήμουν άνετη, γυρνά και μου λέει «Ποια είσαι εσύ;»...
Παθαίνω σοκ. Λέω αποκλείεται να μην με ξέρει, να μην έχει ακούσει από τους δικούς του τίποτα για εμένα. Σκεφτόμουν παράλληλα ότι το βιβλίο είναι μέσα στην τσάντα μου και χοροπηδάει για να βγει έξω, αλλά εγώ ήξερα πως έπρεπε να απαντήσω λιγο σνομπ και χιουμοριστικά μαζί ώστε να του κόψω τον αέρα και ταυτόχρονα να φανώ χαριτωμένη. Γύρισα περήφανα και του λέω; «Δε με ξέρεις; Η Βαρβάρα είμαι» και μου απαντάει «Χάρηκα». Γελούσα για λίγο μόνη μου.

Τελικά συστηθήκαμε κανονικά μέσω τρίτου. Δεν είχα το κουράγιο να συστηθώ σε κάποιον που όφειλε να με ξέρει. Ήμουν κομμάτι δικών του ανθρώπων....

FB: Anastasia Papadaki Twitter: Anastasia Papadaki G+: Νastazia 

Άλλος ένας καλοκαιρινός γάμος

Έρευνες λένε ότι δεν υπάρχει ακριβής πρόβλεψη διαζυγίου, αλλά αν δεν αισθάνεσαι καλά με τη σχέση σου από την αρχή μην περιμένεις να αντέξει.

Πας σε γάμους, πετάς ρύζια, φωνάζεις στο ζευγάρι να ζήσουν. Και το ζευγάρι ζει, γιατί δεν έχουμε Έμπολα, ούτε Τζιχαντιστές! Αν κάποιος ευχηθεί καλούς απογόνους συνήθως η ευχούλα πιάνει τόπο γιατί τα ταξίδια του μέλιτος κανονίζονται σε μέρη που δεν υπάρχει πρόσβαση σε φαρμακείο για να προμηθευτούν προφυλακτικά και αντισυλληπτικά. Το ζευγάρι είναι νέο και δεν έχει ανάγκη διάφορες επιστημονικές μεθόδους για να κάνει κουτσούβελο. Σε πιέζουν να κάνεις νωρίς παιδί για να μην έχεις ανάγκη όλα αυτά. Πας τρέχοντας στο μαιευτήριο να ξεγεννήσεις, και διαπιστώνεις ότι είσαι η νεότερη στην πτέρυγα, γιατί είσαι κάτω από 35.

Και μόλις επιστρέψεις σπίτι οι γλύκες κόβονται. Κάποιος παλιάς κοπής θα έλεγε ότι αυτά είναι χάσιμο χρόνου. Αφού φαγώθηκες!

FB: Anastasia Papadaki Twitter: Anastasia Papadaki G+: Νastazia 

Ο Μάης του '68

Όταν η ανθρωπότητα φτάνει σε τέλμα αρχικά κάνει υπομονή, και όταν δεν έχει να χάσει κάτι επαναστατεί. Η επανάσταση σε καθιστά δυνατό μόνο όταν έχεις όραμα και ιδανικά για το μέλλον σου. Τότε μόνο γνωρίζεις ότι θα βγεις νικητής μέσα από αυτή τη διαδικασία!

Ποιος θυμάται τον Μάιο του 1968?

Ο Μάιος του 1968 ήταν ταραχώδης και άκρως επαναστατικός. Στη Γαλλία, στη χώρα του διαρκή πολιτικού αναβρασμού, μια ομάδα νεαρών μαθητών και φοιτητών κινητοποιήθηκε μετά από τη διαμάχη με τους διοικητές των πανεπιστημίων και την αστυνομία. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία και η γενική απεργία επεκτάθηκε όταν έλαβαν μέρος στις κινητοποιήσεις και Γάλλοι εργάτες. Ο αναβρασμός οδήγησε σε μια πολιτικοκοινωνικική κρίση άνευ προηγουμένου που άρχισε να παίρνει διαστάσεις επανάστασης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκωλ.

Το σημαντικότερο της υπόθεσης είναι ότι η επανάσταση αυτή χαρακτηρίζεται μέχρι και σήμερα το σημαντικότερο γεγονός του 20^ου αιώνα. Αξιοπερίεργο είναι ότι αν και ξεκίνησε από ένα μικρό πλήθος ανθρώπων κατέληξαν όλοι μαζί να διεκδικούν όσα επιδίωκαν από τη ζωή χωρίς ίχνος μένους ο ένας για τον άλλο, χωρίς διακρίσεις.

Η ανεξέλεγκτος αυτός χείμαρρος οδήγησε τον Ντε Γκωλ να προκηρύξει νέες εθνικές εκλογές, ωστόσο όταν πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές του Ιουνίου, το κόμμα του ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο.

Τι κι αν τα γεγονότα κατέληξαν σε μια πολιτική, κατά τους Γάλλους, αποτυχία; Ποιος μπορεί να συλλογιστεί ποιες θα ήταν οι αξίες και τα ιδανικά των ανθρώπων σήμερα αν δεν είχε γίνει το περιστατικό αυτό;  Κυρίως στη Γαλλία, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, θεωρείται ως ένα σημείο-σταθμός μιας και οι κοινωνίες οδηγήθηκαν από το συντηρητισμό στο φιλελευθερισμό. Τέθηκαν ξανά οι βάσεις για να προσδιοριστεί τι είναι η θρησκεία, ποιος ορίζει τη σεξουαλική μας ταυτότητα και βασικότερο τέθηκε η βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δηλαδή η ισότητα των ανθρώπων, από οποιαδήποτε χώρα του κόσμου.

Η Ευρώπη επηρεάστηκε αρκετά από το γεγονός αυτό, ωστόσο δεν είδαμε την ένωση που συναντήσαμε στη Γαλλία, δηλαδή την εξέγερση της μάζας. Τα περιστατικά ήταν πιο μεμονωμένα.

Κλείνοντας, είναι αξιοσημείωτο ότι και η τέχνη επηρεάστηκε από τον Μάη του ’68 και συγκεκριμένα με την ταινία «Οι ονειροπόλοι» του Μπερνάντο Μπερτολούτσι, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γκίλμπερτ Ανταίρ The Holy Innocents, με την  ταινία «Πεθαίνοντας στα τριάντα» του Ρομέν Γκουπίλ και τέλος με το μυθιστόρημα του Λώρενς Φερλινγκέττι  «Έρωτας τις μέρες της οργής».

FB: Anastasia Papadaki Twitter: Anastasia Papadaki G+: Νastazia A

Όταν δεν έχεις τι να πεις

Οι αλλαγές στη ζωή μας ανανεώνουν. Το πρώτη φορά αριστερά αλήθεια πως σας φαίνεται; Η σύγχυση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Το ντύσιμο του Γιάνη Βαρουφάκη; Η στάση του Σόιμπλε και της Μέρκελ;

Είμαι σε ένα site και μου έχουν αναθέσει να γράφω για όλους αυτούς τους ψιλοανοργασμικούς που έτρεχαν λέει μικροί σε κάτι νεολαίες και κουβαλάνε ψυχικά τραύματα γιατί έχουν να σηκώσουν στην πλάτη τους το βάρος τη Ευρωζώνης. Ναι οκ. Έχω να καταγγείλω ότι ο δανεικός υπολογιστής του γραφείου που είμαι, μια μέρα κλάταρε γιατί προφανώς δεν άντεξε να γράφω για όλους αυτούς τους γραβατωμένους και μη. Εκεί που έγραφα ξαφνικά μαύρισε η οθόνη του υπολογιστή. Άγχος εγώ ότι χάθηκε το κειμενάκι μου... Τίποτα όμως δεν έγινε. Έκλεισα τον υπολογιστή και όταν τον ενεργοποίησα το όνομα Βαρουφάκης εξακολουθούσε να είναι «μπολνταρισμένο». Το κείμενο σώθηκε κι εγώ ξεφύσηξα με ανακούφιση. Mετά σκέφτομαι ότι είναι κρίμα που τα περνάμε όλα αυτά αλλά είμαι αποφασισμένη να μη χαριστώ πουθενά. Προσπαθώ να διατηρώ τη ροζ μου διάθεση σε υψηλά επίπεδα.

Έλεος, δεν είμαι τόσο σνομπ όσο νομίζουν ορισμένοι, απλώς το θέμα μου είναι ότι σπαταλώ περισσότερο χρόνο μπροστά στην ντουλάπα μου απ' ότι ο Βαρουφάκης - που είναι και υπουργός με κύρος - για να διαλέξω ρούχα. Αυτό είναι που με κρατά πίσω σαν προσωπικότητα πιστεύω. Επίσης έχω να παρατηρήσω ότι ο υπουργός μας δε λέει μαντάμ Μέρκελ... Σου λέει δίδασκε σε ξένα πανεπιστήμια και μιλάει τα αγγλικά καλύτερα και από την Καλομοίρα. Μάλλον ο συνδυασμός των αγγλικών και του ντυσίματος ό,τι να 'ναι του έχει δώσει μεγαλύτερη προβολή από τον Τσίπρα. Για τον Τσίπρα τι ξέρουμε; Το επαναστατικό όνομα του γιου του, το όνομα της συζύγου του της Χεληδόνας και ότι πρότεινε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας γιατί είχε πάει με δόξα και τιμή στο γάμο της Ζωίτσας της Κωνσταντοπούλου. Δεν υπάρχει καν ανταγωνισμός.

Τώρα όσον αφορά την Ευρώπη ε εκεί τα πράγματα είναι σταθερά. Για να μη σας πρήζω. εξακολουθούν να μας αντιπαθούν. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή. Και φιγουρίνια πολιτικούς και να μας συμπαθούν. Απλώς δε γίνεται. Αλλά θα κλείσω με αυτό που λέει ο σοφός λαός (ναι, αυτός που στήριζε τον δικομματισμό): καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται. g+ +NastaziaA Twitter anastasiapap

122

Έχετε τα πάντα σε ετοιμότητα σχετικά ένα ταξίδι αστραπή που σκοπεύετε να κάνετε, αλλά έχετε όλη την ώρα την εντύπωση πως έχετε ξεχάσει κάτι σημαντικό. Αποβάλλετε το άγχος (όσο μπορείτε) , και μη μπλοκάρετε από μόνοι σας μόνο και μόνο επειδή δεν βρίσκετε κάτι να σας προβληματίζει. Kάτι τέτοια έλεγε το ζώδιό μου μέσα στη βδομάδα... Πώς απέβαλλα το άγχος μου, θα σας πω παρακάτω...

To 122 είναι το παλιό και περίφημο Ε22. Η παλιά διαδρομή είχε αφετηρία στην Ακαδημίας και το τέρμα ήταν στη Σαρωνίδα. Με την επέκταση του μετρό η αφετηρία είναι στο Ελληνικό, απέναντι από ένα νηπιαγωγείο. Αν είσαι τυχερός, ενώ περιμένεις το λεωφορείο τα παιδιά σε συντροφεύουν από μακριά όταν είναι καθημερινή. Νομίζω πως είναι η ωραιότερη διαδρομή με λεωφορείο. Γι' αυτό κι εγώ, την περασμένη Κυριακή, μπλόκαρα το άγχος, που υποτίθεται ότι θα είχα μεσοβδόμαδα, πηγαίνοντας με τα μέσα στο εξοχικό μου, που είναι κληρονομιά του πατέρα μου.

Αυτή τη διαδρομή την κάνω τακτικά ακόμα και όταν χειμωνιάζει. Το νότιο κομμάτι της Αττικής είναι αναμφισβήτητα το στολίδι της. Είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε ακόμα και το χειμώνα να υπάρχει κόσμος και να μην ερημώνει. Ο Έλληνας άλλωστε αγαπά τη θάλασσα όλες τις εποχές. Η παραλιακή ενδείκνυται ως ιδανική τοποθεσία για πρώτο ραντεβού. Εντάξει, εγώ όταν επιχείρησα μια φορά να βγω πρώτο ραντεβού εκεί ήταν ψιλοαποτυχημένο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Η εξαίρεση του κανόνα!

Το ωραιότερο σημείο της διαδρομής του 122 είναι από τη Βουλιαγμένη ως τα Λιμανάκια -εκεί στον κολπίσκο.

Αναπολείς της καλοκαιρινές σου περιπέτειες σε αυτές τις αμμουδιές και ανυπομονείς να έρθει πάλι το καλοκαίρι και να λερώσεις τα πόδια σου στην άμμο και να ασχολείσαι με το ''γνωστό'' πρόβλημα της παραλίας, δηλαδή το ''τάκα-τούκα'' από τις ρακέτες των λουόμενων. Δε σε ενοχλεί που τη θάλασσα της αγαπημένης σου παραλίας την αγκαλιάζει η χειμωνιάτικη συννεφιά. Μέσα από το τζάμι του λεωφορείου οι εικόνες περνούν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά από τα μάτια σου. Έχεις ήδη ξεφύγει από τα γκρίζα κτίρια του κέντρου. Απολαμβάνεις τα φυσικά ελληνικά χρώματα που είναι τόσο πολύ αγνά και πάντα σε ηρεμούν. g+ +Nastazia  Twitter https://twitter.com/anastasiapap

No7 Ρετροσπεκτίβα Ιανουαρίου

http://www.yannidakis.net/2015/01/pe-savoir-vivre.html