Πάστα Φλώρα

Σάββατο 08 Οκτωβρίου 2011
https://www.youtube.com/watch?v=yH7a29DRuXM&feature=kp

 Είχα βάλει ξυπνητήρι στις 08:00 ακριβώς! Στις 09:00 είχα μάθημα Αγγλικών... Από μικρή με το που ξυπνάω μου αρέσει να ακούω μουσική. Ξεκινά καλά η μέρα μου! Φόρεσα τα μαύρα ακουστικά στα αυτιά μου και έβαλα τον δίεση 101,3. Τί τραγούδι, τί φωνή.. ποιος να ΄ναι ο καλλιτέχνης... ''Χάρισε μου μια καρδιά θα της μάθω να χτυπά θα την παίρνω σινεμά στην Πάστα Φλώρα μέχρι αργά...''

  Τι γλυκό τραγούδι είναι αυτό. Με το που το άκουσα είχα καταχαρεί!! Δεν με ένοιαζε το μάθημα μετά. Ήμουν χαρούμενη που απέκτησα από εκείνη τη στιγμή αγαπημένο άσμα (χαχα). Το λάτρεψα!

  Έβγαλα τα ακουστικά. Πήγα να ανοίξω τον υπολογιστή και ώσπου να ανοίξει πήγα στο μπάνιο να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου. Όταν ο υπολογιστής ήταν έτοιμος, μπήκα στο you tube και πάτησα τη λέξη-κλεδί που έλεγε η γλυκιά και απαλή φωνή του καλλιτέχνη... ΠΑΣΤΑ ΦΛΩΡΑ. Άκουσα το τραγούδι από την αρχή. Πρέπει να το άκουσα 2-3 φορές συνολικά! Ένοιωθα τέτοια γαλήνη μέσα μου, τέτοια ευτυχία που ακούγονται στο ραδιόφωνο τόσο όμορφα κομμάτια.

   Ο καλλιτέχνης λέγεται Μεσιέ Μινιμάλ και οι μουσικές του, όπως λέει και το ψευδώνυμό του, κρύβουν μια απλότητα. Ένας σωστά στρωτός ήχος, που δύσκολα κάποιος δε θα μαγευτεί.

  Από εκείνη τη μέρα έγινε ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης. Είχα ''μπριζώσει'' στο μεταξύ όλη μου την οικογένεια και είχε μάθει το τραγούδι αυτο! Τί ήταν όμως η πάστα φλώρα που έλεγε? Το γλυκό? Και που κολλάει σε ερωτικό άσμα ένα γλυκό... Και βέβαια έκανα λάθος. Η πάστα φλώρα (darling) είναι καφετέρια της Θεσσαλονίκης και ήταν ο τόπος συνάντησης των 2 εραστών για τους οποίους έκανε λόγο ο τραγουδιστής στο τραγούδι του.

  Είχα τόση μανία με το τραγούδι αυτό που είχα γράψει τους στίχους σε βιβλία σχολικά, στην κασετίνα μου, σε τετράδια και το σιγοτραγουδούσα. Μέχρι και σήμερα, 2,5 χρόνια μετά παραμένει το αγαπημένο μου τραγούδι. Το ακούω σχεδόν κάθε μέρα!

  Στη συνέχεια ανακάλυψα κι άλλα τραγούδια του καλλιτέχνη, έψαχνα να βρω αν θα έρθει για κάποιο live στην Αθήνα μα εκείνη τη χρονική περίοδο δε βρήκα τίποτα! Κάποια στιγμή που είδα ότι έκανε live πρόγραμμα στο γνωστό 6 d.o.g.s στο Μοναστηράκι δεν κατάφερα να παρευρεθώ... Σίγουρα θα τον δω ζωντανά μελλοντικά!

  Το κομμάτι αυτό ίσως σε κάποιους φανεί μελό... γιατί δεν είναι εμπορικό. Μιλά για τον νεανικό έρωτα και όλα τα δυνατά συναισθήματα που μας προκαλεί, το σκαμπανέβασμα!

καριέρα

 Ο Κάρλο Μαρία Τζουλίνι ήταν ένας από τους σημαντικότερους μαέστρους, όμως δεν τον πολυμάθαμε διότι απείχε από τα φώτα της δημοσιότητας και το επίθετο του δεν άφηνε καμία υπόνοια ότι ''κρατά'' από Ελλάδα.

'Αρχισε να παίζει βιολί σε ηλικία 5 ετών. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο βιολί και τη βιόλα και συνέχισε με σπουδές σύνθεσης στη Ρώμη (Ωδείο της Αγίας Καικιλίας). Παίζοντας βιόλα στη Ορχήστρα του θεάτρου Αουγκουστέο, είχε την τύχη να συναντήσει σημαντικούς διευθυντές ορχήστρας και να λάβει γνώσεις που θα τον βοηθούσαν να εξελίξει την καλλιτεχνική μουσική πορεία του.

  Κάποτε του έλεγαν ότι δε θα καταφέρει να γίνει ποτέ μαέστρος γιατί οι αγκώνες του ήταν αδύναμοι. Όμως κατάφερε να γίνει! Από το 1950 δημιούργησε τη δική του ορχήστρα, τη Ραδιοφωνική Ορχήστρα του Μιλάνου. Ακολούθησαν πολλές επιτυχίες, όμως το σημείο καμπής ήταν η ραδιοφωνική παραγωγή της κωμωδίας του Χάϋντν, "Ο Κόσμος του φεγγαριού", η οποία προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Αρτούρο Τοσκανίνι και του Βίκτορ ντε Σαμπάτα, ο οποίος σύντομα τον πήρε ως βοηθό του στη Σκάλα του Μιλάνου. Το 1952 ο Τζουλίνι διηύθυνε την πρώτη του Όπερα στη Σκάλα όπου το 1953 διαδέχθηκε τον ντε Σαμπάτα ως αρχιμουσικός της φημισμένης Όπερας στην οποία έμεινε για 5 χρόνια, παράγοντας πολύ σημαντικό έργο: τρεις παραγωγές μπήκαν για πρώτη φορά στο ρεπερτόριο του θεάτρου, σε άλλες τρεις έκανε την πρώτη του επαφή με τη σκηνοθεσία όπερας ο Φράνκο Τζεφιρέλλι (με την Ιταλιάνα στο Αλγέρι και την Σταχτοπούτα του Ροσσίνι και το Ελιξήριο του έρωτα, του Ντονιτσέτι), καθώς και την Τραβιάτα του Βέρντι με τη Μαρία Κάλλας σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι, μια παραγωγή που είχε προγραμματιστεί αρχικά για 4 παραστάσεις και δόθηκε επιπλέον άλλες 17 φορές!  Παράλληλα συνέχισε τη διεύθυνση ορχηστρικών έργων με διάφορες ορχήστρες όπως στο Σικάγο και άρχισε τις ηχογραφήσεις για την ΕΜΙ με τη Ορχήστρα Φιλαρμόνια του Λονδίνου.Το 1974 έγινε πρώτος διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βιέννης και από το 1978 έως το 1984 της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες. Κατά την παραμονή του στην Αμερική απέκτησε μόνο έναν φίλο, τον κωμικό Ντάνι Κέι. Δεν ταίριαξε με τους ''celebrities''. Σύντομα παραιτήθηκε και επέστρεψε στην Ιταλία διότι η οικογενειακή γαλήνη ήταν αυτή που τον ολοκλήρωνε περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο. Απέφευγε να αναλαμβάνει ορχήστρες εξαιτίας των πολύωρων προβών - δεν ήταν εργασιομανής, ήθελε να γυρνά στο σπίτι του.

  Παραχωρούσε εξαιρετικά σπάνια συνεντεύξεις, ήταν ευγενής. Εξαίρεση αποτελούσαν οι φορές που τον ρωτούσαν για την καριέρα του διότι διέκρινε τη ζήλεια και την έκπληξη των άλλων. Τότε η συμπεριφορά του άλλαζε και έλεγε: ''Η λέξη καριέρα μου είναι απεχθής. Η καρέρα είναι για το ναύτη που θέλει να γίνει καπετάνιος. Μη με ρωτάτε για καριέρα, δεν ξέρω να σας απαντήσω. Η μουσική είναι μια πράξη αγάπης, τη εκτιμώ. Αυτό ευχόμουν, να ζω για να εκτιμώ. Για την καριέρα ποτέ δεν ευχήθηκα''.

  Δεν ήταν φανφαρόνος, δε μάθαμε ούτε την είδηση ότι ''αποχώρησε'' το 2005 σε ηλικία 91 ετών.

Μια φανταστική ιστορία...

Είμαι στα 21, φοιτήτρια, στα κάτω μου εδώ και καιρό για χίλιους δύο λόγους. Μένω μόνη σε μια γκαρσονιέρα στον τρίτο όροφο κι επειδή ο καλύτερος μου φίλος εδώ και μήνες είναι το τσιγάρο, χθες το μεσημέρι το ντουμάνιασα το δωμάτιο και δεν άντεχα ούτε η ίδια. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα να ξεβρωμίσει η κατάσταση και πήγα στην κουζίνα να τηγανίσω δυο αβγά και να κόψω μια ντομάτα με τυρί να φάω. Ναι ξέρω, σας περιγράφω μιζέρια, αλλά έτσι έχει το πράγμα. Γυρνάω μετά από λίγο στο δωμάτιο να κλείσω την πόρτα και τη βλέπω: Πάνω στην κουπαστή του κρεβατιού μου ένα περιστέρι, λευκό. Πάνω από το μικρό μπαλκόνι του διαμερίσματος μου υπάρχει ένα στέγαστρο-σκέπαστρο από ελενίτ κι εδώ και λίγο καιρό κάποια περιστέρια είχαν βρει καταφύγιο και κοιμόντουσαν εκεί. Τους έτριβα κανά ψωμάκι κανά κουλούρι, να τα καλοπιάσω να μείνουν, να τα χω παρέα τα μοναχικά βράδυα. Τα άκουγα να γουργουρίζουν κι ένοιωθα παρηγοριά. Πήγα σιγά-σιγά κι έκλεισα την πόρτα. Το περιστεράκι ατάραχο. Κάθησα στο τραπέζι κι άρχισα να τρώω. Εκείνο με κοίταζε. Έτριψα λιγο ψωμάκι στο πάτωμα και μετά από λίγο κατέβηκε και τσιμπολόγαγε. Τέλειωσα το φαγητό και σε μια πλαστική κούπα του έβαλα και νερό κοντά στο μπαλκόνι κι άνοιξα και την πόρτα για να φύγει. Και δεν έφευγε. Ξανακάθησε πάνω στο ξύλο του κρεβατιού. Άφησα ώρα ανοικτή την πόρτα και τίποτα. Νύχτωσε. Την έκλεισα. Κάποια στιγμή πετάρισε και κάθησε στην πλάτη της καρέκλας. Το άφησα. Αποκοιμήθηκα και το άκουσα που γουργούριζε. Σήμερα το πρωί, ήταν στην ίδια θέση. Έφυγα κατά τις 9:00 και άφησα την πόρτα του μπαλκονιού ανοικτή. Όταν επέσρεψα είχε φύγει. Το απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει άνοιξα πάλι την μπαλκονόπορτα και φανταστείτε ποιος με επισκέφτηκε πάλι!!!. Τώρα που σας γράφω, κάθεται απέναντί μου στο ξύλο του κρεβατιού και με κοιτάει. Δεν έχω επιχειρήσει να το πιάσω. Ξαναφάγαμε μαζί και μάλλον θα το φιλοξενήσω κι απόψε. Μέσα στη μαυρίλα της καθημερινότητάς μου, μου έδωσε κάποιο χρώμα. Να κι ένας ανιδιοτελής φίλος που αρκείται σε λίγα ψίχουλα ψωμιού. Θα μπω να διαβάσω τί άλλο τρώνε τα περιστέρια και αν τελικά συγκατοικήσουμε θα του δώσω λίγη ποικιλία στην τροφή. Το μόνο πρόβλημα είναι οι ακαθαρσίες. Θα δω τί θα κάνω. Αρχίζει και μου γίνεται απαραίτητο. Αυτή τη στιγμή, είναι το μόνο έμβιο πλάσμα που με αντέχει, με πονάει και με καταλαβαίνει. Το φιλαράκι μου.