Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Όταν δεν έχεις τι να πεις

Οι αλλαγές στη ζωή μας ανανεώνουν. Το πρώτη φορά αριστερά αλήθεια πως σας φαίνεται; Η σύγχυση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Το ντύσιμο του Γιάνη Βαρουφάκη; Η στάση του Σόιμπλε και της Μέρκελ;

Είμαι σε ένα site και μου έχουν αναθέσει να γράφω για όλους αυτούς τους ψιλοανοργασμικούς που έτρεχαν λέει μικροί σε κάτι νεολαίες και κουβαλάνε ψυχικά τραύματα γιατί έχουν να σηκώσουν στην πλάτη τους το βάρος τη Ευρωζώνης. Ναι οκ. Έχω να καταγγείλω ότι ο δανεικός υπολογιστής του γραφείου που είμαι, μια μέρα κλάταρε γιατί προφανώς δεν άντεξε να γράφω για όλους αυτούς τους γραβατωμένους και μη. Εκεί που έγραφα ξαφνικά μαύρισε η οθόνη του υπολογιστή. Άγχος εγώ ότι χάθηκε το κειμενάκι μου... Τίποτα όμως δεν έγινε. Έκλεισα τον υπολογιστή και όταν τον ενεργοποίησα το όνομα Βαρουφάκης εξακολουθούσε να είναι «μπολνταρισμένο». Το κείμενο σώθηκε κι εγώ ξεφύσηξα με ανακούφιση. Mετά σκέφτομαι ότι είναι κρίμα που τα περνάμε όλα αυτά αλλά είμαι αποφασισμένη να μη χαριστώ πουθενά. Προσπαθώ να διατηρώ τη ροζ μου διάθεση σε υψηλά επίπεδα.


Έλεος, δεν είμαι τόσο σνομπ όσο νομίζουν ορισμένοι, απλώς το θέμα μου είναι ότι σπαταλώ περισσότερο χρόνο μπροστά στην ντουλάπα μου απ' ότι ο Βαρουφάκης - που είναι και υπουργός με κύρος - για να διαλέξω ρούχα. Αυτό είναι που με κρατά πίσω σαν προσωπικότητα πιστεύω. Επίσης έχω να παρατηρήσω ότι ο υπουργός μας δε λέει μαντάμ Μέρκελ... Σου λέει δίδασκε σε ξένα πανεπιστήμια και μιλάει τα αγγλικά καλύτερα και από την Καλομοίρα. Μάλλον ο συνδυασμός των αγγλικών και του ντυσίματος ό,τι να 'ναι του έχει δώσει μεγαλύτερη προβολή από τον Τσίπρα. Για τον Τσίπρα τι ξέρουμε; Το επαναστατικό όνομα του γιου του, το όνομα της συζύγου του της Χεληδόνας και ότι πρότεινε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας γιατί είχε πάει με δόξα και τιμή στο γάμο της Ζωίτσας της Κωνσταντοπούλου. Δεν υπάρχει καν ανταγωνισμός.

Τώρα όσον αφορά την Ευρώπη ε εκεί τα πράγματα είναι σταθερά. Για να μη σας πρήζω. εξακολουθούν να μας αντιπαθούν. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή. Και φιγουρίνια πολιτικούς και να μας συμπαθούν. Απλώς δε γίνεται. Αλλά θα κλείσω με αυτό που λέει ο σοφός λαός (ναι, αυτός που στήριζε τον δικομματισμό): καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται. g+ +NastaziaA Twitter anastasiapap