Ποιοι θα διδάξουν την ευτυχία μας, ώστε να μη μείνουμε στο θεμελιώδες μάθημα-πάλι- μετεξεταστέοι?
Αν ρωτήσεις έναν ανώτερο μαθηματικό θα σου εξηγήσει: ''Η ευτυχία σου είναι απολύτως πιθανή με το που ξυπνάς''. Για του μαθηματικούς δεν υπάρχει ''βιολογική προδιάθεση''. Αποκλείεται να έχεις ξυπνήσει με σπυράκι στο μέτωπο που χαλάει τη μόστρα. Ούτε γεννήθηκες βλάκας, ούτε γκαντέμης. Σύμφωνα με τα ανώτερα μαθηματικά δημιουργείς εσύ το πεδίο σου - ή κάτι τέτοιο... Και διεθνώς τα μαθήματα ευτυχίας είναι υπόθεση δεκαετιών. Έχεις τη μαθηματική προσέγγιση και από την άλλη τη βιολογική... Είναι σα να βάζεις το Θεό να πλακωθεί με τη φύση. Τον Αινστάιν να μονομαχήσει με ένα πρόζακ. Στη μέση για τους λιγότερο πολύπλοκους έχεις new age μπούρδες, ανακατεμένες με σοφία χιλιετηρίδων. Αν ''δουλεύουν'' για ενα φτωχό Ινδό που λούζεται στο Γάγγη, για εσένα υποθέτεις, θα κάνουν θαύματα.
Ξέρεις πως υπάρχουν κατά κάποιο τρόπο δύο κατηγορίες: Έχεις αυτούς που βλέπουν τη ζωή να τους προσπερνά και τους καταφερτζήδες. Στην ίδια οικογένεια συναντάς και τους δύο, ωστόσο αναγνωρίζεις την ιδιότητα: Λάμπει ο άνθρωπος ή είναι θαμπός...
Ίσως είσαι: δύο σε ένα. Υπάρχουν επιτυχημένοι απελπιστικά ανίκανοι να δημιουργήσουν προσωπική ευτυχία, κάτι δε βλέπουν ή κάτι δε βλέπεις εσύ που τους κοιτάς. Αν δεν ''το έχεις'', ελπίζουμε -μπορείς να το μάθεις- να σ' το εμφυσήσουν.
Παραδοσιακά το ''άδραξε τη μέρα'' και άλλα παρόμοια, προορίζονταν για την ελίτ, για πιο έξυπνους ή πριμοδοτημένους. Ωστόσο η υπόθεση μαζικής δυστυχίας τελικά καταντά ασύμφορη -ποιος θα το έλεγε? Η δυστυχία είναι συνήθως ντόπινγκ για την παραγωγικότητα.
Ποιοι όμως θα επιχειρήσουν να μας διδάξουν την ευτυχία μας και, αν τη διδαχτούμε, μήπως χάσουμε εντελώς την ευκαιρία να τη δημιουργήσουμε?
Αν ρωτήσεις έναν ανώτερο μαθηματικό θα σου εξηγήσει: ''Η ευτυχία σου είναι απολύτως πιθανή με το που ξυπνάς''. Για του μαθηματικούς δεν υπάρχει ''βιολογική προδιάθεση''. Αποκλείεται να έχεις ξυπνήσει με σπυράκι στο μέτωπο που χαλάει τη μόστρα. Ούτε γεννήθηκες βλάκας, ούτε γκαντέμης. Σύμφωνα με τα ανώτερα μαθηματικά δημιουργείς εσύ το πεδίο σου - ή κάτι τέτοιο... Και διεθνώς τα μαθήματα ευτυχίας είναι υπόθεση δεκαετιών. Έχεις τη μαθηματική προσέγγιση και από την άλλη τη βιολογική... Είναι σα να βάζεις το Θεό να πλακωθεί με τη φύση. Τον Αινστάιν να μονομαχήσει με ένα πρόζακ. Στη μέση για τους λιγότερο πολύπλοκους έχεις new age μπούρδες, ανακατεμένες με σοφία χιλιετηρίδων. Αν ''δουλεύουν'' για ενα φτωχό Ινδό που λούζεται στο Γάγγη, για εσένα υποθέτεις, θα κάνουν θαύματα.
Ξέρεις πως υπάρχουν κατά κάποιο τρόπο δύο κατηγορίες: Έχεις αυτούς που βλέπουν τη ζωή να τους προσπερνά και τους καταφερτζήδες. Στην ίδια οικογένεια συναντάς και τους δύο, ωστόσο αναγνωρίζεις την ιδιότητα: Λάμπει ο άνθρωπος ή είναι θαμπός...
Ίσως είσαι: δύο σε ένα. Υπάρχουν επιτυχημένοι απελπιστικά ανίκανοι να δημιουργήσουν προσωπική ευτυχία, κάτι δε βλέπουν ή κάτι δε βλέπεις εσύ που τους κοιτάς. Αν δεν ''το έχεις'', ελπίζουμε -μπορείς να το μάθεις- να σ' το εμφυσήσουν.
Παραδοσιακά το ''άδραξε τη μέρα'' και άλλα παρόμοια, προορίζονταν για την ελίτ, για πιο έξυπνους ή πριμοδοτημένους. Ωστόσο η υπόθεση μαζικής δυστυχίας τελικά καταντά ασύμφορη -ποιος θα το έλεγε? Η δυστυχία είναι συνήθως ντόπινγκ για την παραγωγικότητα.
Ποιοι όμως θα επιχειρήσουν να μας διδάξουν την ευτυχία μας και, αν τη διδαχτούμε, μήπως χάσουμε εντελώς την ευκαιρία να τη δημιουργήσουμε?
