Έχω εμμονές με τα πράγματά μου. Ορισμένα μου αρέσει να τα παίρνω παντού μαζί γιατί όταν βρίσκομαι εκτός του δικού μου πεδίου θέλω να έχω κάτι που με κάνει να νιώθω άνετα. Έχω ένα βιβλίο το οποίο το κουβαλάω παντού, ακόμα και στη σχολή μου. Έχει μικρές ιστορίες μέσα βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Δεν ξέρω να διαχειριστώ όλους τους τύπους των ανθρώπων αλλά ανοίγοντάς το ξέρω πως όλα θα πάνε καλά.
Αυτό που μου συνέβη πρόσφατα είναι να γνωρίσω κάποιον ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να με ξέρει και ενώ με το που τον είδα εγώ ήμουν άνετη, γυρνά και μου λέει «Ποια είσαι εσύ;»...
Παθαίνω σοκ. Λέω αποκλείεται να μην με ξέρει, να μην έχει ακούσει από τους δικούς του τίποτα για εμένα. Σκεφτόμουν παράλληλα ότι το βιβλίο είναι μέσα στην τσάντα μου και χοροπηδάει για να βγει έξω, αλλά εγώ ήξερα πως έπρεπε να απαντήσω λιγο σνομπ και χιουμοριστικά μαζί ώστε να του κόψω τον αέρα και ταυτόχρονα να φανώ χαριτωμένη. Γύρισα περήφανα και του λέω; «Δε με ξέρεις; Η Βαρβάρα είμαι» και μου απαντάει «Χάρηκα». Γελούσα για λίγο μόνη μου.
Τελικά συστηθήκαμε κανονικά μέσω τρίτου. Δεν είχα το κουράγιο να συστηθώ σε κάποιον που όφειλε να με ξέρει. Ήμουν κομμάτι δικών του ανθρώπων....
FB: Anastasia Papadaki Twitter: Anastasia Papadaki G+: Νastazia
