Μια φανταστική ιστορία...

Είμαι στα 21, φοιτήτρια, στα κάτω μου εδώ και καιρό για χίλιους δύο λόγους. Μένω μόνη σε μια γκαρσονιέρα στον τρίτο όροφο κι επειδή ο καλύτερος μου φίλος εδώ και μήνες είναι το τσιγάρο, χθες το μεσημέρι το ντουμάνιασα το δωμάτιο και δεν άντεχα ούτε η ίδια. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα να ξεβρωμίσει η κατάσταση και πήγα στην κουζίνα να τηγανίσω δυο αβγά και να κόψω μια ντομάτα με τυρί να φάω. Ναι ξέρω, σας περιγράφω μιζέρια, αλλά έτσι έχει το πράγμα. Γυρνάω μετά από λίγο στο δωμάτιο να κλείσω την πόρτα και τη βλέπω: Πάνω στην κουπαστή του κρεβατιού μου ένα περιστέρι, λευκό. Πάνω από το μικρό μπαλκόνι του διαμερίσματος μου υπάρχει ένα στέγαστρο-σκέπαστρο από ελενίτ κι εδώ και λίγο καιρό κάποια περιστέρια είχαν βρει καταφύγιο και κοιμόντουσαν εκεί. Τους έτριβα κανά ψωμάκι κανά κουλούρι, να τα καλοπιάσω να μείνουν, να τα χω παρέα τα μοναχικά βράδυα. Τα άκουγα να γουργουρίζουν κι ένοιωθα παρηγοριά. Πήγα σιγά-σιγά κι έκλεισα την πόρτα. Το περιστεράκι ατάραχο. Κάθησα στο τραπέζι κι άρχισα να τρώω. Εκείνο με κοίταζε. Έτριψα λιγο ψωμάκι στο πάτωμα και μετά από λίγο κατέβηκε και τσιμπολόγαγε. Τέλειωσα το φαγητό και σε μια πλαστική κούπα του έβαλα και νερό κοντά στο μπαλκόνι κι άνοιξα και την πόρτα για να φύγει. Και δεν έφευγε. Ξανακάθησε πάνω στο ξύλο του κρεβατιού. Άφησα ώρα ανοικτή την πόρτα και τίποτα. Νύχτωσε. Την έκλεισα. Κάποια στιγμή πετάρισε και κάθησε στην πλάτη της καρέκλας. Το άφησα. Αποκοιμήθηκα και το άκουσα που γουργούριζε. Σήμερα το πρωί, ήταν στην ίδια θέση. Έφυγα κατά τις 9:00 και άφησα την πόρτα του μπαλκονιού ανοικτή. Όταν επέσρεψα είχε φύγει. Το απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει άνοιξα πάλι την μπαλκονόπορτα και φανταστείτε ποιος με επισκέφτηκε πάλι!!!. Τώρα που σας γράφω, κάθεται απέναντί μου στο ξύλο του κρεβατιού και με κοιτάει. Δεν έχω επιχειρήσει να το πιάσω. Ξαναφάγαμε μαζί και μάλλον θα το φιλοξενήσω κι απόψε. Μέσα στη μαυρίλα της καθημερινότητάς μου, μου έδωσε κάποιο χρώμα. Να κι ένας ανιδιοτελής φίλος που αρκείται σε λίγα ψίχουλα ψωμιού. Θα μπω να διαβάσω τί άλλο τρώνε τα περιστέρια και αν τελικά συγκατοικήσουμε θα του δώσω λίγη ποικιλία στην τροφή. Το μόνο πρόβλημα είναι οι ακαθαρσίες. Θα δω τί θα κάνω. Αρχίζει και μου γίνεται απαραίτητο. Αυτή τη στιγμή, είναι το μόνο έμβιο πλάσμα που με αντέχει, με πονάει και με καταλαβαίνει. Το φιλαράκι μου.