καριέρα

 Ο Κάρλο Μαρία Τζουλίνι ήταν ένας από τους σημαντικότερους μαέστρους, όμως δεν τον πολυμάθαμε διότι απείχε από τα φώτα της δημοσιότητας και το επίθετο του δεν άφηνε καμία υπόνοια ότι ''κρατά'' από Ελλάδα.

'Αρχισε να παίζει βιολί σε ηλικία 5 ετών. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο βιολί και τη βιόλα και συνέχισε με σπουδές σύνθεσης στη Ρώμη (Ωδείο της Αγίας Καικιλίας). Παίζοντας βιόλα στη Ορχήστρα του θεάτρου Αουγκουστέο, είχε την τύχη να συναντήσει σημαντικούς διευθυντές ορχήστρας και να λάβει γνώσεις που θα τον βοηθούσαν να εξελίξει την καλλιτεχνική μουσική πορεία του.

  Κάποτε του έλεγαν ότι δε θα καταφέρει να γίνει ποτέ μαέστρος γιατί οι αγκώνες του ήταν αδύναμοι. Όμως κατάφερε να γίνει! Από το 1950 δημιούργησε τη δική του ορχήστρα, τη Ραδιοφωνική Ορχήστρα του Μιλάνου. Ακολούθησαν πολλές επιτυχίες, όμως το σημείο καμπής ήταν η ραδιοφωνική παραγωγή της κωμωδίας του Χάϋντν, "Ο Κόσμος του φεγγαριού", η οποία προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Αρτούρο Τοσκανίνι και του Βίκτορ ντε Σαμπάτα, ο οποίος σύντομα τον πήρε ως βοηθό του στη Σκάλα του Μιλάνου. Το 1952 ο Τζουλίνι διηύθυνε την πρώτη του Όπερα στη Σκάλα όπου το 1953 διαδέχθηκε τον ντε Σαμπάτα ως αρχιμουσικός της φημισμένης Όπερας στην οποία έμεινε για 5 χρόνια, παράγοντας πολύ σημαντικό έργο: τρεις παραγωγές μπήκαν για πρώτη φορά στο ρεπερτόριο του θεάτρου, σε άλλες τρεις έκανε την πρώτη του επαφή με τη σκηνοθεσία όπερας ο Φράνκο Τζεφιρέλλι (με την Ιταλιάνα στο Αλγέρι και την Σταχτοπούτα του Ροσσίνι και το Ελιξήριο του έρωτα, του Ντονιτσέτι), καθώς και την Τραβιάτα του Βέρντι με τη Μαρία Κάλλας σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι, μια παραγωγή που είχε προγραμματιστεί αρχικά για 4 παραστάσεις και δόθηκε επιπλέον άλλες 17 φορές!  Παράλληλα συνέχισε τη διεύθυνση ορχηστρικών έργων με διάφορες ορχήστρες όπως στο Σικάγο και άρχισε τις ηχογραφήσεις για την ΕΜΙ με τη Ορχήστρα Φιλαρμόνια του Λονδίνου.Το 1974 έγινε πρώτος διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βιέννης και από το 1978 έως το 1984 της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες. Κατά την παραμονή του στην Αμερική απέκτησε μόνο έναν φίλο, τον κωμικό Ντάνι Κέι. Δεν ταίριαξε με τους ''celebrities''. Σύντομα παραιτήθηκε και επέστρεψε στην Ιταλία διότι η οικογενειακή γαλήνη ήταν αυτή που τον ολοκλήρωνε περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο. Απέφευγε να αναλαμβάνει ορχήστρες εξαιτίας των πολύωρων προβών - δεν ήταν εργασιομανής, ήθελε να γυρνά στο σπίτι του.

  Παραχωρούσε εξαιρετικά σπάνια συνεντεύξεις, ήταν ευγενής. Εξαίρεση αποτελούσαν οι φορές που τον ρωτούσαν για την καριέρα του διότι διέκρινε τη ζήλεια και την έκπληξη των άλλων. Τότε η συμπεριφορά του άλλαζε και έλεγε: ''Η λέξη καριέρα μου είναι απεχθής. Η καρέρα είναι για το ναύτη που θέλει να γίνει καπετάνιος. Μη με ρωτάτε για καριέρα, δεν ξέρω να σας απαντήσω. Η μουσική είναι μια πράξη αγάπης, τη εκτιμώ. Αυτό ευχόμουν, να ζω για να εκτιμώ. Για την καριέρα ποτέ δεν ευχήθηκα''.

  Δεν ήταν φανφαρόνος, δε μάθαμε ούτε την είδηση ότι ''αποχώρησε'' το 2005 σε ηλικία 91 ετών.