Μια δική μου εκτίμηση για τις περιστασιακές σχέσεις είναι ότι τα κορίτσια στη Μεσόγειο δε μεγαλώνουν με αγάπη όπως τα αγόρια... ''ο κανακάρης''. Τους λείπει το χάδι, η τρυφερότητα και αυτό τους δημιουργεί ανασφάλεια. Συνδέουν αργότερα την πράξη του σεξ με την αγάπη. Στην ουσία ούτε οι ίδιες δεν ξέρουν τί ψάχνουν.
Ωστόσο οι γάμοι διαλύονται. Αυτό δημιουργεί προβλήματα στα παιδιά. Αν και τα διαζύγια παίρνονται για τα παιδιά γιατί δεν είναι σωστό να βλέπουν να γίνονται ''σφαγές'' μέσα στο σπίτι.
Επίσης έχουμε γαλουχηθεί με το ότι πρέπει να παντρευτούμε χωρίς όμως να ξέρουμε γιατί. Έτσι και με τα παιδιά. Δεν ξέρουμε γιατί τα κάνουμε αφού είμαστε εμείς οι ίδιοι παιδιά. Η Ελληνίδα μάνα μεγαλώνει τα κορίτσια της λέγοντας τους ότι από ηλικία ''0'' πρέπει να της φέρει καλό γαμπρό, λες και αυτό μονάχα σηματοδοτεί την ευτυχία ενός ανθρώπου και τον καθιστά απαραιτήτως ολοκληρωμένο.
Σε όλα αυτά δίνει απαντήσεις η Κατερίνα Πλουμιδάκη στο νέο καλοκαιρινό της βιβλίο ''Άντρες έχουμε... γυναίκες ψάχνουμε''. Ίσως αναθεωρήσουμε τη στάση που έχουμε μέσα στις ρουτινιασμένες σχέσεις μας κι ενδεχομένως διορθώσουμε λάθη του παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου