H αστειότητα της καθημερινότητας, τώρα το χειμώνα, όταν τρέχεις πανικόβλητος να προλάβεις το τρένο για να φτάσεις έγκαιρα στον προορισμό σου και βρέχει καταρρακτωδώς...
Το βιώνεις υπομονετικά και βασανιστικά γιατί δεν μπορείς να πάρεις ανάσα μέχρι να φτάσεις.Και καλά αυτό...Να έχεις και την κάθε παλαβή με περίοδο να σπρώχνει για να βγει έξω από το βαγόνι, γιατί όταν ήταν παιδί και έμενε στο χωριό -και ήταν μαθημένη στη βλαχοσυμπεριφορά- δεν της είχαν μάθει τη λέξη ''συγγνώμη''. 'Eτσι, αυτή έμαθε να είναι αγενής και τώρα που μεγάλωσε και βρήκε δουλίτσα στο κέντρο της πόλης, για να βγει έξω λέει ''άντε κουνηθείτε να βγούμε κι εμείς''. Πρωί πρωί γρουσουζιά, με το ζόρι...
Ο άλλος τρώει μέσα στο λεωφορείο και συνεχίζει και λίγο στο τρενo γιατί ο κακομοίρης ήταν σε εμπόλεμη ζώνη και τον είχαν για μήνες ατάιστο... Πρέπει να φάει, ε κι αν λερώσει δεν πειράζει, θα μπει ξανά το βράδυ στα μεταφορικά μέσα. Με τις τόοοσες πατημασιές θα καθαρίσει από μόνο του, δεν τον νοιάζει.
Έπειτα φτάνεις στη δουλειά, στην οποία έχεις προϊστάμενο έναν άνδρα γύρω στα 40 του οποίου ο γάμος περνάει κρίση και ξεσπάει σε ό,τι κινείται και έχει ζωή. Aυτό, γιατί δεν τολμά να πει τίποτα στην ''επίσημη'' γυναίκα του διότι θα του φέρει κανά ταψί, καμιά παντόφλα στο κεφάλι και για εκδίκηση, εκείνη θα βγει με τις φίλες της και θα του πει: ''πάρε το παιδί από τον βρεφονηπιακό''. Έτσι έχεις έναν ακόμη τρελάρα πάνω από το κεφάλι σου του οποίου πρέπει να του φέρεσαι σαν μικρή μπουμπού (ευγενικά) γιατί έχουμε και κρίση!!
Μην αναρωτιέστε λοιπόν αν ποτέ θα προχωρήσει η ελληνική κοινωνία σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό διότι δεν έχουμε τη διάθεση. Αν την είχαμε, θα γινόμασταν Ευρώπη...
+NastaziaA https://twitter.com/anastasiapap
Το βιώνεις υπομονετικά και βασανιστικά γιατί δεν μπορείς να πάρεις ανάσα μέχρι να φτάσεις.Και καλά αυτό...Να έχεις και την κάθε παλαβή με περίοδο να σπρώχνει για να βγει έξω από το βαγόνι, γιατί όταν ήταν παιδί και έμενε στο χωριό -και ήταν μαθημένη στη βλαχοσυμπεριφορά- δεν της είχαν μάθει τη λέξη ''συγγνώμη''. 'Eτσι, αυτή έμαθε να είναι αγενής και τώρα που μεγάλωσε και βρήκε δουλίτσα στο κέντρο της πόλης, για να βγει έξω λέει ''άντε κουνηθείτε να βγούμε κι εμείς''. Πρωί πρωί γρουσουζιά, με το ζόρι...
Ο άλλος τρώει μέσα στο λεωφορείο και συνεχίζει και λίγο στο τρενo γιατί ο κακομοίρης ήταν σε εμπόλεμη ζώνη και τον είχαν για μήνες ατάιστο... Πρέπει να φάει, ε κι αν λερώσει δεν πειράζει, θα μπει ξανά το βράδυ στα μεταφορικά μέσα. Με τις τόοοσες πατημασιές θα καθαρίσει από μόνο του, δεν τον νοιάζει.
Έπειτα φτάνεις στη δουλειά, στην οποία έχεις προϊστάμενο έναν άνδρα γύρω στα 40 του οποίου ο γάμος περνάει κρίση και ξεσπάει σε ό,τι κινείται και έχει ζωή. Aυτό, γιατί δεν τολμά να πει τίποτα στην ''επίσημη'' γυναίκα του διότι θα του φέρει κανά ταψί, καμιά παντόφλα στο κεφάλι και για εκδίκηση, εκείνη θα βγει με τις φίλες της και θα του πει: ''πάρε το παιδί από τον βρεφονηπιακό''. Έτσι έχεις έναν ακόμη τρελάρα πάνω από το κεφάλι σου του οποίου πρέπει να του φέρεσαι σαν μικρή μπουμπού (ευγενικά) γιατί έχουμε και κρίση!!
Μην αναρωτιέστε λοιπόν αν ποτέ θα προχωρήσει η ελληνική κοινωνία σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό διότι δεν έχουμε τη διάθεση. Αν την είχαμε, θα γινόμασταν Ευρώπη...
+NastaziaA https://twitter.com/anastasiapap
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου